Łosoś atlantycki

Opis gatunku
Łososie są rybami wędrownymi i dwuśrodowiskowymi. Spędzają większość dorosłego życia w morzu, a następnie migrują w górę rzek na tarło. Podczas długich i niebezpiecznych migracji, płyną do 100 km dziennie pokonując liczne przeszkody, np. kaskady wodne. Wiele osobników ginie po odbyciu tarła. Gatunek występuje w północnej części Oceanu Atlantyckiego, Morzu Bałtyckim i w rzekach Europy.

Połowy dziko żyjących ryb
Większość stad łososia jest eksploatowana na maksymalnym poziomie lub jest przełowiona. Ogólny stan dzikich populacji łososia w północno-wschodniej części Atlantyku i w Morzu Bałtyckim jest krytyczny. W głównym basenie Morza Bałtyckiego dodatkowym zagrożeniem są nielegalne, w tym błędnie udokumentowane, połowy łososia. 

Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Większość hodowli łososia w akwakulturze prowadzona jest w Norwegii, Chile i Szkocji. Hodowla o dużym zagęszczeniu ma miejsce w otwartych klatkach, umieszczonych w wodzie morskiej lub słodkiej. Łososie są rybami mięsożernymi, które konsumują ok. 3 kg dziko żyjących ryb na 1 kg wagi ciała. Niestety, karma (mączka rybna i olej) nie pochodzi ze zrównoważonych źródeł i przyczynia się do nadmiernej eksploatacji dziko żyjących ryb. Ekologiczne hodowle łososia prowadzone są w sposób ekstensywny. Zagęszczenie ryb w zbiornikach jest w nich niższe, a ryby mają wystarczająco dużo miejsca, aby pływać. Karma pochodzi z pozostałości z przemysłu spożywczego i nie zawiera dodatków.

Wpływ hodowli na środowisko
Hodowla łososi w otwartych klatkach ma wiele negatywnych skutków dla środowiska. Z uwagi na wysokie zagęszczenie w klatkach, oraz ucieczki osobników z hodowli, istnieje ryzyko rozprzestrzeniania się chorób na ryby dziko żyjące. W celu zapobiegania rozprzestrzeniania się chorób i pasożytów, profilaktycznie stosuje się substancje chemiczne i antybiotyki. W hodowlach ekologicznych barwniki, chemikalia przeciw pleśni i glonom są zakazane, leki nie są stosowane prewencyjnie, a jedynie w przypadku choroby.