Karmazyn

Opis gatunku
Karmazyn (zwany też karmazynem atlantyckim), to długo żyjąca (nawet ponad 60 lat) ryba o czerwonym ubarwieniu. Zamieszkuje Północny Atlantyk, od wybrzeży Północnej Europy do Ameryki, Grenlandii i Islandii, na głębokości nawet do 1000 metrów! Może mierzyć maksymalnie do 1 metra długości (średnio ok. 40-55 cm) i ważyć do 15 kg. Karmazyny rosną bardzo powoli, przez co są bardzo narażone na nadmierne połowy. Ich populacje potrzebują dużo czasu aby się odtworzyć. Żywią się głównie planktonem, ale duże, dorosłe osobniki mogą polować na inne, mniejsze ryby (np. śledzie).

Stan zasobów
Stada karmazyna u wybrzeży Islandii, Wysp Owczych i Grenlandii mają pełną zdolność do reprodukcji, a ich biomasa wzrasta. Poziom ich eksploatacji znacząco się zmniejszył. Zasoby karmazyna we wschodniej Arktyce i Morzu Norweskim są przełowione. Jego biomasa spada od roku 1990 i obecnie znajduje się na historycznie niskim poziomie. Karmazyn znajduje się na norweskiej czerwonej liście gatunków zagrożonych.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN Karmazyn mentela (Sebastes mentella) jest zaklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC). Ocena ta jest jednak sprzed 10 lat. Dla Karmazyna atlantyckiego (Sebastes norvegicus) brakuje oceny IUCN.

Wpływ połowów na środowisko
Głównym narzędziem stosowanym w połowach karmazyna są włoki, w które łapane są przypadkowo, jako przyłów, zagrożone gatunki rekinów i raj oraz niewymiarowe karmazyny. Natomiast stosowanie sieci skrzelowych może mieć negatywny wpływ na wieloryby i delfiny (z uwagi na cienki materiał, z którego zbudowana jest sieć, niemożliwy do wykrycia przez morskie ssaki wykorzystujące echolokację) oraz m.in. na zagrożone wyginięciem gatunki płaszczek.

Zarządzanie
Jedynie system zarządzania w Północnowschodnim Atlantyku jest w znacznym stopniu skuteczny dla stad karmazyna. W innych rejonach brak jest planów zarządzania połowami, jak również brak umów gwarantujących odpowiedzialne podejście poszczególnych krajów oraz Unii Europejskiej. Wdrożono tylko ogólne przepisy, w tym zamknięcia łowisk, zakaz odrzutów dla gatunków poławianych komercyjnie,, ale są one nie w pełni wdrożone i jedynie częściowo skuteczne dla ochrony zasobów.