Węgorz europejski

Opis gatunku
Węgorz europejski to dwuśrodowiskowa ryba wędrowna, o długim wężowatym kształcie, którego długość dochodzi do 130 cm. W miarę potrzeby potrafi pełzać po lądzie po wilgotnym podłożu i oddycha wtedy przez skórę. Jest gatunkiem mięsożernym o szczególnym cyklu życiowym. Larwy wykluwają się z ikry w Morzu Sargassowym, w zachodniej części Oceanu Atlantyckiego. Larwy po przemianie w tzw. węgorze szkliste, unoszone są przez Prąd Zatokowy (Golfstrom) i docierają do przybrzeżnych wód europejskich. Następnie wpływają rzekami do śródlądowych wód słodkich, gdzie spędzają większą część życia. Dorosłe węgorze migrują w dół rzek do morza, a następnie do Morza Sargassowego na tarło. Węgorz jest rybą długowieczną i może osiągnąć wiek nawet 88 lat.

Stan zasobów
Węgorz europejski to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. Z uwagi na połowy węgorzy we wszystkich stadiach rozwoju, od młodocianych węgorzy szklistych do dorosłych osobników, stan zasobów jest alarmujący i znajduje się na najniższym poziomie w historii. Dodatkowym zagrożeniem jest pozyskiwanie narybku węgorza z dzikich populacji do zasilania akwakultury.

Wpływ połowów na środowisko
W połowach najczęściej stosowane są narzędzia pułapkowe, jak również włoki pelagiczne,, narzędzia elektryczne, więcierze, sznury haczykowe, niewody stawne oraz żaki. Włoki pelagiczne rzadko dotykają dna morskiego, w związku z tym, w tych połowach przyłowy są niskie, a wrażliwe siedliska przydenne pozostają nienaruszone. Brakuje danych naukowych aby jednoznacznie ocenić wpływ połowów elektrycznych na inne elementy ekosystemu morskiego. Narzędzia pułapkowe to selektywna metoda połowu o niskim wskaźniku przyłowu oraz nieniszcząca dna morskiego. Sznury haczykowe natomiast generują duży przyłów (w tym ptaków i ssaków morskich). 

Zarządzanie
Zarządzanie połowami dziko żyjących węgorzy w Unii Europejskiej jest nieskuteczne dla odbudowy zasobów i zapewnienia odpowiedniej produktywności populacji.