Homar amerykański, Homar europejski

Opis gatunku
Homar amerykański występuje u wybrzeży Północnej Ameryki. Homar europejski występuje u wybrzeży europejskich i północnoafrykańskich, z wyłączeniem Morza Bałtyckiego. Homary żyją w wodach o twardym, skalistym dnie. Prowadzą nocny tryb życia. Homar europejski może ważyć do 6 kg, natomiast amerykański nawet do 20 kg (choć tak duże osobniki zdarzają się rzadko). Homar europejski jest cennym gatunkiem komercyjnym, ważnym nie tylko dla lokalnych społeczności rybackich. Pełni on kluczową rolę w utrzymaniu zdrowych i różnorodnych ekosystemów morskich.

Stan zasobów
Homar europejski jest niezwykle cenionym za swoje walory smakowe gatunkiem i osiąga wysokie ceny na rynku. Poławiany jest niemal wyłącznie przy pomocy pułapek lub przynęty. Stada homara europejskiego są bliskie wyczerpania w całej Europie i brak jest sygnałów potwierdzających odbudowę jego zasobów. Globalnie pozyskuje się poniżej 5 tys. ton homara europejskiego rocznie.

Homar amerykański stanowi najważniejszy gatunek skorupiaka pozyskiwanego w północno-zachodnim Atlantyku.
W rybołówstwie amerykańskim występują trzy stada homara amerykańskiego. Jedno z nich, w południowej Nowej Anglii, ma niską biomasę z powodu czynników naturalnych oraz presji połowowej i połowy tego stada zostały ograniczone. Dwa pozostałe stada są w dobrej kondycji. Żadne ze stad nie jest przełowione.
Globalnie pozyskuje się ok. 160 tys. ton homara amerykańskiego rocznie.

Wpływ połowów na środowisko
Wieloryby mogą łapać się w liny łączące kosze do połowu homarów i w efekcie utonąć. Homar jest podstawowym gatunkiem w morskim łańcuchu pokarmowym i jego nadmierne połowy mogą skutkować negatywnymi zmianami w całym ekosystemie.

Zarządzanie
W rybołówstwie amerykańskim, władze stanowe oraz NOAA (National Oceanic and Atmospheric Administration – Narodowa Administracja Oceaniczna i Atmosferyczna) wspólnie zarządzają zasobami. Władze stanowe mają jurysdykcję w pasie do 3 mil morskich od brzegu, poza tym obszarem to NOAA wprowadza środki zarządzania. Stada zarządzane są w podziale na siedem Obszarów Zarządzania, każdy posiadający zespoły doradcze (składające się z przedstawicieli przemysłu), które proponują środki zarządzania dla swoich obszarów wedle potrzeb.