Żabnica

Opis gatunku
Żabnica jest drapieżną rybą denną. Występuje na wybrzeżu Europy i północno-zachodniej Afryki, na głębokościach do 1000 m. Może dorastać nawet do 2 m długości i ważyć ponad 50 kg. Polując czatuje zagrzebana w dnie morskim, do wabienia swoich ofiar, jako przynętę stosuje cienki wyrostek wyrastający ze szczytu głowy, który przypomina wijącego się robaka. Kiedy zdobycz podpływa, żabnica kusi ją wabikiem w pobliże swojej wielkiej paszczy. Żywi się głównie rybami, ale sporadycznie zjada też ptaki morskie.

Stan zasobów
Stan zasobów żabnicy jest w dużym stopniu niepewny i nieznany. Wydaje się oczywiste, że obecna presja połowowa doprowadzi do spadku światowych zasobów tego gatunku. Jedynie stada w północno-zachodnim Atlantyku, Zatokach Kantabryjskiej i Iberyjskiej oraz w wodach wokół Islandii są w dobrym stanie i są eksploatowane w sposób zrównoważony. Rocznie poławia się ponad 30 tys. ton tej ryby.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC).

Wpływ połowów na środowisko
Żabnica poławiana jest w rybołówstwie mieszanym, prowadzonym z użyciem włoków dennych, które powodują duże odrzuty (osiągające nawet jedną trzecią wielkości połowów) związane z przyłowami. Wiele rekinów, raj, jak również ssaków morskich i ptaków jest nieumyślnie łapanych w narzędzia połowowe, które niszczą dno morskie. Sieci skrzelowe i sznury kotwiczone nie mają negatywnego wpływu na dno morskie, ale powodują przyłów.

Zarządzanie
Zarządzanie połowami żabnicy w północno-wschodniej części Atlantyku jest utrudnione poprzez wspólne kwoty połowowe dla obu gatunków żabnic. Jedynie w wodach islandzkich system zarządzania jest wystarczająco skuteczny. Zarządzanie w północnozachodniej części Atlantyku jest częściowo skuteczne. W pozostałych regionach, w których prowadzi się połowy żabnicy nie zostały wdrożone systemy zarządzania lub brak jest na ten temat informacji.