Plamiak
Melanogrammus aeglefinus
- FAO 27: Skagerrak, Morze Północne, wody na zachód od Szkocjisznury haczykowe, włoki denne, sieci stawne skrzelowe
- FAO 27: Morze Barentsa, Morze Norweskiesieci stawne skrzelowe, sznury haczykowe
- FAO 27: Islandiawłoki denne, sznury haczykowe, niewody duńskie
- FAO 27: Morze Irlandzkiewłoki denne
- FAO 27: Wyspy Owczesznury haczykowe
- Ocean Atlantycki: FAO 27 (pozostałe obszary połowowe w tym Wyspy Owcze
Opis gatunku
Plamiak jest gatunkiem z rodziny dorszowatych występującym w północnym Oceanie Atlantyckim na głębokościach nawet do 450 m. Dorasta do ok. 110 cm długości oraz ok. 17 kg wagi. Osiąga dojrzałość płciową w wieku 4 lat (samce) i 5 lat (samice). Jako larwy i młode ryby, plamiaki żywią się bezkręgowcami, a jako dorosłe osobniki polują na inne, mniejsze od siebie ryby. Posiada charakterystyczną, czarną linię boczną biegnącą od skrzeli do płetwy ogonowej. Swoją nazwę otrzymał dzięki ciemnej plamie na boku ciała, nad płetwą piersiową.
Plamiak jest ważnym gospodarczo gatunkiem w rybołówstwie atlantyckim. W ostatnich latach jego globalne połowy osiągają około 300 tys. ton rocznie. Jest trzecim najpopularniejszym gatunkiem spożywanym w Wielkiej Brytanii po łososiu i dorszu.
Plamiak przystępuje do tarła po osiągnięciu 34 cm długości, ale wg prawa łowić i sprzedawać można osobniki o długości 30 cm (jeśli złowiono je w Atlantyku) lub nawet 27 cm (jeśli pochodzą z cieśnin Kattegat-Skagerrak), co oznacza, że często jemy młode ryby, które być może nigdy nie miały okazji się rozmnażać.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek narażony na wyginięcie (VU).
