Gładzica

Pleuronectes platessa

    • FAO 27: Morze Bałtyckie
      sieci stawne skrzelowe
    • FAO 27: Morze Norweskie
      włoki denne
    • FAO 27: Skagerrak, Morze Północne
      niewody szkockie, niewody duńskie, sieci stawne skrzelowe
    • FAO 27: Bałtyk Zachodni
      sieci stawne skrzelowe, włoki denne
    • FAO 27: Islandia
      niewody duńskie
    • FAO 27: Atlantyk Północno-Wschodni (pozostałe obszary)

    Opis gatunku
    Podobnie jak flądra, gładzica należy do ryb z grupy płastug. Płastugi mają podobny tryb życia i budowę ciała do chrzęstnoszkieletowych płaszczek, jednak nie są z nimi spokrewnione. Charakterystyczne dla gładzicy, jak i innych płastug, jest położenie oczu po jednej stronie spłaszczonego ciała, przy czym jeden bok ciała jest niezabarwiony, a drugi barwny. Larwa gładzicy ma początkowo symetryczne ciało, a wraz ze wzrostem, kości czaszki i oczy przesuwają się na jeden z boków głowy. Gatunek jest spotykany  w wodach przybrzeżnych Oceanu Atlantyckiego, w Morzu Śródziemnym, Morzu Bałtyckim i Morzu Białym.

    Stan zasobów
    Wielkość populacji większości stad gładzicy w Atlantyku północno-wschodnim jest dobra, a połowy prowadzone są na zrównoważonym poziomie. W przypadku niektórych stad np. w Zatoce Biskajskiej i wodach na zachód od Irlandii brakuje danych naukowych, aby oszacować wielkość populacji.

    Wpływ połowów na środowisko
    Ryby flądrowate poławiane są przy użyciu różnych narzędzi. W południowej części Morza Północnego stosuje się włoki rozprzowe, które są metodą bardzo destrukcyjną, ponieważ orzą dno morskie ciężkimi łańcuchami, zabijając przy tym i łowiąc przypadkowo wiele morskich organizmów. Nowoczesne zelektryfikowane włoki rozprzowe powodują mniejsze szkody w dnie morskim, jak i również mniej przyłowu ryb. Znajdują się jednak stale w fazie prób i badań i nie wiadomo jakie potencjalnie negatywne efekty może mieć ta metoda na gatunki morskie i inne elementy ekosystemu.
    Połowy niewodami duńskimi są często stosowane w rybołówstwie przybrzeżnym. Skutkują mniejszym przyłowem i w mniejszym stopniu uszkadzają dno morskie niż włoki rozprzowe.
    Wszystkie te metody mają jednak wysoki wskaźnik przyłowu, ponieważ są mało selektywne i w efekcie powodują niepotrzebną śmierć wielu zwierząt morskich.

    Zarządzanie
    Gładzica podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i dla stad tego gatunku są ustanawiane coroczne unijne limity połowowe. Środki ochronne w odniesieniu do gładzicy są wymienione w Bałtyckim wieloletnim planie zarządzania dla stad ryb dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim z 2016 roku.