Makrela atlantycka

Opis gatunku
Makrele atlantyckie są morskimi rybami wędrownymi i występują w Oceanie Atlantyckim, Morzu Śródziemnym i południowo zachodniej części Morza Bałtyckiego. Tworzą duże ławice i są rybami pelagicznymi tj. żyjącymi w otwartej toni wodnej. Ponadto są świetnymi pływakami, dzięki przystosowaniom takim jak: wydłużone ciało i silny ogon. Dorastają do 50 cm i osiągają wiek 17 lat. Zimę spędzają w głębszych wodach bez pożywienia, po czym przemieszczają się bliżej brzegów na wiosnę, kiedy temperatura wody oscyluje pomiędzy 11° i 14° C i tam odbywają tarło.

Stan zasobów
Populacja makreli atlantyckiej w północno-wschodniej części Atlantyku jest w dobrej kondycji, jednak jej połowy są prowadzone na zbyt wysokim poziomie. Również w rybołówstwie amerykańskim i kanadyjskim, w niektórych regionach, występują nadmierne połowy. 

Wpływ połowów na środowisko
Makrela jest poławiana głównie przy użyciu okrężnic i włoków pelagicznych o relatywnie niskim wskaźniku przyłowu ryb. Inne gatunki zwierząt morskich, takie jak delfiny, wieloryby, ptaki lub żółwie morskie mogą jednak zaplątywać się w sieci. W obszarze Wysp Azorskich stosuje się wędy ręczne o dużej selektywności i mniejszym negatywnym wpływie na środowisko naturalne. Poza tym, połowy makreli uszczuplają bazę pokarmową dla ryb drapieżnych, ssaków i ptaków morskich.

Zarządzanie
Stado makreli w Atlantyku północno-wschodnim podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa Unii Europejskiej i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto poziom połowów makreli powinien być regulowany umową międzynarodową pomiędzy Unią Europejską, a państwami przybrzeżnymi posiadającymi uprawnienia do połowów na tym stadzie: Norwegią, Islandią, Wyspami Owczymi, Rosją i Grenlandią. W praktyce nie zawsze udaje się doprowadzić do podpisania takiej umowy przez wszystkie państwa poławiające makrelę, co w konsekwencji przyczynia się do prowadzenia nadmiernych połowów. W Morzu Śródziemnym brak jest planu zarządzania właściwego dla tego gatunku.