Lip 23, 2019
Opis gatunku
Łosoś pacyficzny to zbiorcza nazwa dla kilku gatunków ryb z rodziny łososiowatych, żyjących w zlewisku Oceanu Spokojnego i Oceanu Arktycznego. Łososie są rybami wędrownymi, które spędzają większość życia w morzu, wracając do rzek na tarło. Płynąc w górę rzeki na tarło pokonują wiele przeszkód, takich jak niskie kaskady i jazy. Łososie pacyficzne tworzą największe zasoby łososi na świecie. Wracając na tarło ryby te przechodzą szereg zmian fizjologicznych. Na przykład łuski i skóra niektórych z nich zmieniają barwę ze srebrzystej na intensywnie czerwoną. Samce wszystkich gatunków łososi pacyficznych wykształcają bardzo charakterystyczną, zagiętą, haczykowatą żuchwę, niektóre wykształcają dodatkowo garby na grzbiecie.
Stan zasobów
W całym północno-zachodnim Pacyfiku wiele stad dzikich łososi wykazuje trend spadkowy lub całkowite załamanie. W Stanach Zjednoczonych podejmuje się wiele wysiłków celem odtworzenia niektórych populacji dzikiego łososia ale bez znacznych sukcesów.
Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Rybołówstwo w wodach Alaski stosuje dość selektywne okrężnice, sieci skrzelowe i metodę trollingu. Sieci skrzelowe powodują przyłowy i odrzuty innych gatunków ryb. Podczas trollingu poławiane są inne ryby denne, które są następnie sprzedawane. Pułapki są głównym narzędziem stosowanym w połowach łososia przez rybołówstwo rosyjskie w wodach północnozachodniej części Pacyfiku. Ten typ rybołówstwa wyróżnia się selektywnością. Zdarzają się jednak przyłowy zagrożonej głowacicy syberyjskiej. Nielegalne połowy oraz fałszywe deklaracje połowowe stanowią problem w rybołówstwie rosyjskim.
Zarządzanie
Zarządzanie w rybołówstwie amerykańskim w wodach Alaski (północno-wschodniej części Pacyfiku) jest kompleksowe i skuteczne. W Kanadzie system zarządzania jest skuteczny, dzięki zastosowaniu cięć. W wodach północno zachodniej części Pacyfiku, system zarządzania stosowany w rosyjskim rybołówstwie używającym narzędzia pułapkowe jest częściowo skuteczny, natomiast brak jest skutecznego systemu zarządzania połowami przy użyciu sieci skrzelowych i pławnic.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Pstrąg tęczowy pochodzi z Ameryki Północnej, ale ze względu na swoją popularność dla połowów rekreacyjnych został sukcesywnie introdukowany na całym świecie. Obecnie występuje na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Pstrągi zamieszkują chłodne rzeki bogate w tlen. Są drapieżnikami, polują na małe ryby, żaby, owady i ich larwy. Samica pstrąga wykopuje dołek w dnie, szybko machając płetwami, do którego później składa ikrę. Po zapłodnieniu jej przez samca, para delikatnie zasypuje jajeczka.
Akwakultura
Lokalizacja / zużycie wody
Pstrągi tęczowe hoduje się w systemach zamkniętych lub przepływowych, które wymagają pompowania dużej ilości wody z naturalnych cieków, co może być problemem w suchych regionach m.in. Hiszpanii lub Włoch.
Zużycie karmy i energii
Do wyhodowania 1 kg pstrąga potrzeba paszy z ok. 1,8 kg innych ryb, co negatywnie wpływa na stada dziko żyjące. Wyłącznie w akwakulturach z certyfikatem ekologicznym, karma pochodzi ze zrównoważonych, przyjaznych środowisku źródeł, np. z odpadów z produkcji żywności.
Wpływ na środowisko
Ścieki z systemów przepływowych oraz hodowli w otwartych sadzach zawierają wysokie stężenie składników odżywczych, co prowadzi do eutrofizacji środowiska, rozprzestrzeniania się chorób i pasożytów na dziko żyjące populacje, jak również mieszania się ryb uciekających z hodowli z rybami dziko żyjącymi. W hodowli prowadzonej w stawach i zbiornikach zanieczyszczenie okolicznych wód jest częściowo ograniczone z uwagi na stosowanie filtrów i systemów oczyszczania. Tylko w akwakulturze ekologicznej, ścieki muszą być oczyszczone zanim zostaną uwolnione do środowiska.
Zarządzanie
W Europie Północnej i w Turcji wpływ na środowisko jest ograniczony rygorystycznymi przepisami. W Europie Południowej systemy zarządzania różnią się pomiędzy krajami i nie zawsze są ściśle wdrożone. W hodowlach ekologicznych przepisy są szczególnie rygorystyczne w celu uniemożliwienia ucieczki ryb hodowlanych, jak również przenoszenia chorób i pasożytów na dziko żyjące gatunki.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Krewetki północne (nazywane norweskimi lub grenlandzkimi) są skorupiakami, które żyją w północnych częściach Atlantyku w wodzie o temperaturze pomiędzy 2 a 14° C i głębokości od 20 do nawet ponad 1300 metrów. Żywią się głównie planktonem i krylem. Osiągają do 12 cm długości. Krewetki rodzą się samcami, a po 1-2 latach stają się samicami. Z przemysłowego punktu widzenia jest to jeden z najważniejszych gatunków krewetek atlantyckich. Ich skorupy są bardzo cienkie w porównaniu do innych krewetek co znacząco utrudnia transport w nienaruszonym stanie.
Głównymi łowiskami są wody Islandii i Norwegii.
Stan zasobów
Zasoby krewetek w zimnych wodach Islandii, Wschodniej Grenlandii i północnozachodniej części Atlantyku zmniejszyły się i nie dają oznak odbudowy z powodu presji połowowej i presji drapieżników. Zasoby w Skagerrak, Rynnie Norweskiej (na północy), w północnowschodnich wodach Arktyki i w Morzu Norweskim, jak również północnowschodniej części Pacyfiku oraz u wybrzeży Kanady są w dobrej kondycji. Limity połowowe w tych regionach są zgodne z doradztwem naukowym. Zasoby nie są przełowione dzięki zamykaniu łowisk po wyczerpaniu kwot połowowych. Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy krewetki północnej przy użyciu trałowania dennego mają negatywny wpływ na gatunki przydenne, takie jak żyjące w zimnych wodach koralowce, młodociane dorsze czy niektóre gatunki rekinów. Mają też zdecydowanie negatywny wpływ na samo dno morskie.
Zarządzanie
Połowy krewetek północnych są zarządzane przy pomocy limitów połowowych i ograniczenia nakładu połowowego. Choć system zarządzania jest w dużym stopniu wystarczająco kompleksowy i innowacyjny, nie doprowadził jeszcze do odbudowy zasobów. Przyłowy wrażliwych i chronionych gatunków również pozostają nierozwiązanym problemem. W wodach Islandii i zachodniej Arktyki obowiązuje zakaz odrzutów.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Gatunek ryby słodkowodnej, zamieszkującej duże rzeki. Jest wszystkożerna. Naturalny zasięg występowania pangi obejmuje rzeki Azji Południowo-Wschodniej. Jest to gatunek wysoce migracyjny, przemieszcza się nawet do kilkuset kilometrów. Osiąga maksymalnie ok. 130 cm długości i do 44 kg masy ciała. Dorosła, dziesięciokilogramowa samica może złożyć nawet ponad 1 milion jaj w czasie tarła. Należy do głównych gatunków pozyskiwanych w rzece Mekong, a jej połowy uważane są za jedne z największych i najważniejszych słodkowodnych połowów na świecie.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Panga wymaga niewielkich ilości białka i tłuszczu, tak więc uzyskane w hodowli białko jest czystym zyskiem. W tradycyjnej hodowli podaje się mączkę rybną i olej, które mają dodatkowy, negatywny wpływ na dziko żyjące zasoby ryb.
Wpływ hodowli na środowisko
Panga jest hodowana głównie w stawach w rejonie dolnego Mekongu. Hodowla w otwartych zbiornikach z siatki stanowi jedynie małą część produkcji. Według FAO, światowa produkcja wzrosła z 41 tys.ton w roku 1997 do 1,6 miliona ton w roku 2014. Ten szybki wzrost spowodował rozwinięcie się niezrównoważonych praktyk hodowlanych w wielu rejonach. Wypuszczanie ścieków z hodowli i podawanie rybom substancji chemicznych i leków ma negatywne oddziaływanie na środowisko. Podczas czyszczenia zbiorników po cyklu hodowlanym, szlam zalegający na dnie jest zwykle zrzucany bez oczyszczania do okolicznych wód. Panga jest hodowana w dużym zagęszczeniu, co także powoduje zwiększone ryzyko przeniesienia infekcji do okolicznych wód.
Zarządzanie
Silna presja opinii międzynarodowej doprowadziła w ostatnich latach do poprawy warunków prowadzenia hodowli pangi w Wietnamie. Hodowla pangi nie podlega prawie żadnym regulacjom, a wdrożenie istniejących przepisów nie jest ściśle kontrolowane. Niektóre hodowle znajdują się w rejonach, w których nie stosuje się przepisów w zakresie ochrony środowiska, bezpieczeństwa żywności i zdrowia.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Krewetki tygrysie są skorupiakami, które mogą dorastać nawet do 33 cm długości, co czyni je największymi komercyjnie poławianymi krewetkami. Występują w Oceanie Indyjskim i Pacyfiku na głębokościach do 110 m. Żyją na piaszczystych lub mulistych dnach. Ich ciała są zazwyczaj w odcieniach kolorów ciemnobrązowym lub ciemnoniebieskim, odwłok pokrywają biało-czarne pasy. Są drapieżnikami, najczęściej polują na bezkręgowce żyjące w strefie przydennej np. małe kraby czy mięczaki.
Połowy dziko żyjących krewetek
Stan dzikich zasobów
Krewetki tygrysie szybko osiągają zdolność rozmnażania i mają liczne potomstwo, dzięki czemu są dość odporne na intensywną eksploatację połowową. Wiele zasobów krewetki jest mimo to przełowionych lub eksploatowanych na granicy przełowienia. Jedynie zasoby krewetek tygrysich w wodach Australii znajdują się w bezpiecznych granicach biologicznych. Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy krewetek tygrysich przy użyciu trałów dennych są przyczyną ogromnych przyłowów i mają negatywny wpływ na zagrożone i wrażliwe gatunki, jak na przykład młodociane ryby i żółwie morskie w wodach otwartych oraz koralowce i inne osiadłe przy dnie morskim organizmy.
Zarządzanie
Tylko w niektórych krajach, jak np. w Australii, system zarządzania połowami krewetek tygrysich jest skuteczny. W innych krajach, obowiązujące przepisy są niedostatecznie wdrażane. Często połowy nie podlegają żadnym uregulowaniom.
Akwakultura
Lokalizacja / zużycie wody
Krewetki tygrysie są hodowane w akwakulturze intensywnej w Południowowschodniej Azji i Ameryce Łacińskiej. Systemy hodowlane wykorzystują pompowaną wodę słodką, co prowadzi do niedoborów wody słodkiej i zasolenia okolicznych terenów. Ponadto, tworzenie hodowli krewetek prowadzi często do zniszczenia i utraty przybrzeżnych lasów namorzynowych, które są bardzo cenne dla środowiska naturalnego i pełnią dodatkową funkcję przeciwpowodziową stanowiąc naturalną barierę przed wysokimi falami.
Zużycie karmy i energii
Krewetki tygrysie karmione są odpadami lub granulatem wykonanym z mączki rybnej i oleju rybnego. Do produkcji 1kg krewetek potrzeba średnio kilka kilogramów paszy, od ok. 1kg do nawet 32kg białka z ryb (w zależności od gatunku). Hodowla krewetek jest więc w wysokim stopniu zależna od połowów ryb dziko żyjących na paszę.
Wpływ na środowisko
Ścieki z akwakultury zanieczyszczają środowisko odchodami, odpadami karmy, chemikaliami, lekarstwami oraz zarazkami, które mają negatywny wpływ na ekosystem morski. Certyfikowane hodowle krewetek muszą ograniczać negatywny wpływ na środowisko. Hodowle w obiegu zamkniętym nie stosują żadnych preparatów chemicznych, lekarstw ani nawozów.
Zarządzanie
Hodowle krewetek podlegają prawodawstwu krajowemu, w państwach w którychsię znajdują. W wielu tych krajach jednak przepisy w zakresie ochrony środowiska nie obowiązują lub nie są dostatecznie wdrażane. W akwakulturze certyfikowanej, wykroczenia w zakresie ochrony środowiska są ściśle kontrolowane i podlegają sankcjom.
