Lip 23, 2019
Opis gatunku
Gatunek ryby słodkowodnej, zamieszkującej duże rzeki. Jest wszystkożerna. Naturalny zasięg występowania pangi obejmuje rzeki Azji Południowo-Wschodniej. Jest to gatunek wysoce migracyjny, przemieszcza się nawet do kilkuset kilometrów. Osiąga maksymalnie ok. 130 cm długości i do 44 kg masy ciała. Dorosła, dziesięciokilogramowa samica może złożyć nawet ponad 1 milion jaj w czasie tarła. Należy do głównych gatunków pozyskiwanych w rzece Mekong, a jej połowy uważane są za jedne z największych i najważniejszych słodkowodnych połowów na świecie.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Panga wymaga niewielkich ilości białka i tłuszczu, tak więc uzyskane w hodowli białko jest czystym zyskiem. W tradycyjnej hodowli podaje się mączkę rybną i olej, które mają dodatkowy, negatywny wpływ na dziko żyjące zasoby ryb.
Wpływ hodowli na środowisko
Panga jest hodowana głównie w stawach w rejonie dolnego Mekongu. Hodowla w otwartych zbiornikach z siatki stanowi jedynie małą część produkcji. Według FAO, światowa produkcja wzrosła z 41 tys.ton w roku 1997 do 1,6 miliona ton w roku 2014. Ten szybki wzrost spowodował rozwinięcie się niezrównoważonych praktyk hodowlanych w wielu rejonach. Wypuszczanie ścieków z hodowli i podawanie rybom substancji chemicznych i leków ma negatywne oddziaływanie na środowisko. Podczas czyszczenia zbiorników po cyklu hodowlanym, szlam zalegający na dnie jest zwykle zrzucany bez oczyszczania do okolicznych wód. Panga jest hodowana w dużym zagęszczeniu, co także powoduje zwiększone ryzyko przeniesienia infekcji do okolicznych wód.
Zarządzanie
Silna presja opinii międzynarodowej doprowadziła w ostatnich latach do poprawy warunków prowadzenia hodowli pangi w Wietnamie. Hodowla pangi nie podlega prawie żadnym regulacjom, a wdrożenie istniejących przepisów nie jest ściśle kontrolowane. Niektóre hodowle znajdują się w rejonach, w których nie stosuje się przepisów w zakresie ochrony środowiska, bezpieczeństwa żywności i zdrowia.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Krewetki tygrysie są skorupiakami, które mogą dorastać nawet do 33 cm długości, co czyni je największymi komercyjnie poławianymi krewetkami. Występują w Oceanie Indyjskim i Pacyfiku na głębokościach do 110 m. Żyją na piaszczystych lub mulistych dnach. Ich ciała są zazwyczaj w odcieniach kolorów ciemnobrązowym lub ciemnoniebieskim, odwłok pokrywają biało-czarne pasy. Są drapieżnikami, najczęściej polują na bezkręgowce żyjące w strefie przydennej np. małe kraby czy mięczaki.
Połowy dziko żyjących krewetek
Stan dzikich zasobów
Krewetki tygrysie szybko osiągają zdolność rozmnażania i mają liczne potomstwo, dzięki czemu są dość odporne na intensywną eksploatację połowową. Wiele zasobów krewetki jest mimo to przełowionych lub eksploatowanych na granicy przełowienia. Jedynie zasoby krewetek tygrysich w wodach Australii znajdują się w bezpiecznych granicach biologicznych. Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy krewetek tygrysich przy użyciu trałów dennych są przyczyną ogromnych przyłowów i mają negatywny wpływ na zagrożone i wrażliwe gatunki, jak na przykład młodociane ryby i żółwie morskie w wodach otwartych oraz koralowce i inne osiadłe przy dnie morskim organizmy.
Zarządzanie
Tylko w niektórych krajach, jak np. w Australii, system zarządzania połowami krewetek tygrysich jest skuteczny. W innych krajach, obowiązujące przepisy są niedostatecznie wdrażane. Często połowy nie podlegają żadnym uregulowaniom.
Akwakultura
Lokalizacja / zużycie wody
Krewetki tygrysie są hodowane w akwakulturze intensywnej w Południowowschodniej Azji i Ameryce Łacińskiej. Systemy hodowlane wykorzystują pompowaną wodę słodką, co prowadzi do niedoborów wody słodkiej i zasolenia okolicznych terenów. Ponadto, tworzenie hodowli krewetek prowadzi często do zniszczenia i utraty przybrzeżnych lasów namorzynowych, które są bardzo cenne dla środowiska naturalnego i pełnią dodatkową funkcję przeciwpowodziową stanowiąc naturalną barierę przed wysokimi falami.
Zużycie karmy i energii
Krewetki tygrysie karmione są odpadami lub granulatem wykonanym z mączki rybnej i oleju rybnego. Do produkcji 1kg krewetek potrzeba średnio kilka kilogramów paszy, od ok. 1kg do nawet 32kg białka z ryb (w zależności od gatunku). Hodowla krewetek jest więc w wysokim stopniu zależna od połowów ryb dziko żyjących na paszę.
Wpływ na środowisko
Ścieki z akwakultury zanieczyszczają środowisko odchodami, odpadami karmy, chemikaliami, lekarstwami oraz zarazkami, które mają negatywny wpływ na ekosystem morski. Certyfikowane hodowle krewetek muszą ograniczać negatywny wpływ na środowisko. Hodowle w obiegu zamkniętym nie stosują żadnych preparatów chemicznych, lekarstw ani nawozów.
Zarządzanie
Hodowle krewetek podlegają prawodawstwu krajowemu, w państwach w którychsię znajdują. W wielu tych krajach jednak przepisy w zakresie ochrony środowiska nie obowiązują lub nie są dostatecznie wdrażane. W akwakulturze certyfikowanej, wykroczenia w zakresie ochrony środowiska są ściśle kontrolowane i podlegają sankcjom.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Czarniak, zwany także dorszem czarnym, jest rybą drapieżną żyjącą w ławicach. Żywi się śledziami, szprotami i podobnymi gatunkami ryb. Zamieszkuje północno-wschodni Atlantyk, m.in. wody w okolicach Islandii, Svalbardu, Norwegii, Morze Barentsa, Zatokę Biskajską oraz Morze Północne. Poprzez cieśninę Skagerrak, dociera do północnej części Kattegatu. Czarniak osiąga do 1,3 metra długości i żyje nawet 25 lat. Z powodu wolnego wzrostu, późnego dojrzewania i długowieczności, ryby te są bardzo narażone na przełowienie. Nazwa zapewne wzięła się stąd, że wnętrze pyska czarniaka jest czarne, a grzbiet ciemny.
Stan zasobów
Stan stad czarniaka w Morzu Północnym Skagerrak i Kattegat, Morzu Barentsa, Morzu Norweskim oraz w wodach Islandii jest dobry, a połowy prowadzone są tam prowadzone na zrównoważonym poziomie.
Wpływ połowów na środowisko
Przyłowy i odrzuty w połowach czarniaka w Morzu Norweskim i Morzu Barentsa są na umiarkowanym poziomie. W niektórych regionach występują znaczne przyłowy ryb młodocianych, które nie miały jeszcze okazji do rozrodu. Połowy włokami dennymi powodują negatywne zmiany w dnie morskim i niszczą przydenne siedliska. Połowy prowadzone sieciami stawnymi i skrzelowymi mają mniejszy negatywny wpływ na organizmy żyjące przy dnie, natomiast możliwe są w nich przyłowy zagrożonych gatunków rekinów oraz ssaków i ptaków morskich.
Zarządzanie
Stado czarniaka w Morzu Północnym, wodach na zachód od Szkocji, Skagerrak i Kattegat podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa UE i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto stado to jest zarządzane poprzez unijny Wieloletni plan zarządzania dla stad ryb dennych Morza Północnego z 2018 roku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Łososie są rybami wędrownymi i dwuśrodowiskowymi. Spędzają większość dorosłego życia w morzu, a następnie migrują w górę rzek na tarło. Podczas długich i niebezpiecznych migracji, płyną do 100 km dziennie pokonując liczne przeszkody, np. kaskady wodne. Wiele osobników ginie po odbyciu tarła. Gatunek występuje w północnej części Oceanu Atlantyckiego, Morzu Bałtyckim i w rzekach Europy.
Połowy dziko żyjących ryb
Większość stad łososia jest eksploatowana na maksymalnym poziomie lub jest przełowiona. Ogólny stan dzikich populacji łososia w północno-wschodniej części Atlantyku i w Morzu Bałtyckim jest krytyczny. W głównym basenie Morza Bałtyckiego dodatkowym zagrożeniem są nielegalne, w tym błędnie udokumentowane, połowy łososia.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Większość hodowli łososia w akwakulturze prowadzona jest w Norwegii, Chile i Szkocji. Hodowla o dużym zagęszczeniu ma miejsce w otwartych klatkach, umieszczonych w wodzie morskiej lub słodkiej. Łososie są rybami mięsożernymi, które konsumują ok. 3 kg dziko żyjących ryb na 1 kg wagi ciała. Niestety, karma (mączka rybna i olej) nie pochodzi ze zrównoważonych źródeł i przyczynia się do nadmiernej eksploatacji dziko żyjących ryb. Ekologiczne hodowle łososia prowadzone są w sposób ekstensywny. Zagęszczenie ryb w zbiornikach jest w nich niższe, a ryby mają wystarczająco dużo miejsca, aby pływać. Karma pochodzi z pozostałości z przemysłu spożywczego i nie zawiera dodatków.
Wpływ hodowli na środowisko
Hodowla łososi w otwartych klatkach ma wiele negatywnych skutków dla środowiska. Z uwagi na wysokie zagęszczenie w klatkach, oraz ucieczki osobników z hodowli, istnieje ryzyko rozprzestrzeniania się chorób na ryby dziko żyjące. W celu zapobiegania rozprzestrzeniania się chorób i pasożytów, profilaktycznie stosuje się substancje chemiczne i antybiotyki. W hodowlach ekologicznych barwniki, chemikalia przeciw pleśni i glonom są zakazane, leki nie są stosowane prewencyjnie, a jedynie w przypadku choroby.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Węgorz europejski to dwuśrodowiskowa ryba wędrowna, o długim wężowatym kształcie, którego długość dochodzi do 130 cm. W miarę potrzeby potrafi pełzać po lądzie po wilgotnym podłożu i oddycha wtedy przez skórę. Jest gatunkiem mięsożernym o szczególnym cyklu życiowym. Larwy wykluwają się z ikry w Morzu Sargassowym, w zachodniej części Oceanu Atlantyckiego. Larwy po przemianie w tzw. węgorze szkliste, unoszone są przez Prąd Zatokowy (Golfstrom) i docierają do przybrzeżnych wód europejskich. Następnie wpływają rzekami do śródlądowych wód słodkich, gdzie spędzają większą część życia. Dorosłe węgorze migrują w dół rzek do morza, a następnie do Morza Sargassowego na tarło. Węgorz jest rybą długowieczną i może osiągnąć wiek nawet 88 lat.
Stan zasobów
Węgorz europejski to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. Z uwagi na połowy węgorzy we wszystkich stadiach rozwoju, od młodocianych węgorzy szklistych do dorosłych osobników, stan zasobów jest alarmujący i znajduje się na najniższym poziomie w historii. Dodatkowym zagrożeniem jest pozyskiwanie narybku węgorza z dzikich populacji do zasilania akwakultury.
Wpływ połowów na środowisko
W połowach najczęściej stosowane są narzędzia pułapkowe, jak również włoki pelagiczne,, narzędzia elektryczne, więcierze, sznury haczykowe, niewody stawne oraz żaki. Włoki pelagiczne rzadko dotykają dna morskiego, w związku z tym, w tych połowach przyłowy są niskie, a wrażliwe siedliska przydenne pozostają nienaruszone. Brakuje danych naukowych aby jednoznacznie ocenić wpływ połowów elektrycznych na inne elementy ekosystemu morskiego. Narzędzia pułapkowe to selektywna metoda połowu o niskim wskaźniku przyłowu oraz nieniszcząca dna morskiego. Sznury haczykowe natomiast generują duży przyłów (w tym ptaków i ssaków morskich).
Zarządzanie
Zarządzanie połowami dziko żyjących węgorzy w Unii Europejskiej jest nieskuteczne dla odbudowy zasobów i zapewnienia odpowiedniej produktywności populacji.
