Lip 23, 2019
Opis gatunku
Bonito jest gatunkiem małego tuńczyka poławianym na największą skalę na świecie. Ten popularny gatunek tuńczyka jest stosunkowo niewielki, osiąga długość ok. 80-100 cm i wagę ok. 20 kg. Bonito występuje powszechnie w wielu regionach, dojrzewa wcześnie i ma dużą zdolność reprodukcji.
Stan zasobów
Ze względu na wahania zdolności reprodukcyjnych, trudno jest oszacować stan zasobów Bonito, jak również wpływ rybołówstwa na te zasoby. Pomimo tego, wszystkie stada Bonito są obecnie oceniane jako stada w dobrej kondycji, eksploatowane w sposób umiarkowany.
Połowy tuńczyka bonito rosną stale od lat 50-tych ubiegłego wieku, obecnie na świecie poławia się ok. 3 milionów ton rocznie!
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Wpływ połowów na środowisko
Połowy najczęściej prowadzone są przy pomocy okrężnic. Użycie narzędzi powodujących koncentrację ryb, powoduje duże przyłowy gatunków chronionych, takich jak rekiny, raje i inne gatunki tuńczyka. Jeżeli przy połowach okrężnicami nie stosuje się narzędzi powodujących koncentrację ryb, przyłowy są niższe, ale nadal występują. Połowy prowadzone przy pomocy lin są najbardziej selektywne i spełniają warunki zrównoważonego rybołówstwa, ale jednocześnie wywierają presję na gatunki ryb stosowane jako przynęta.
Zarządzanie
Regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem (RFMOs) istnieją we wszystkich obszarach połowu Bonito. Często jednak brakuje kontroli nad wdrażaniem ich rekomendacji w zakresie zarządzania połowami tuńczyków oraz ich ochroną, jak również ochroną innych gatunków przed przełowieniem oraz nielegalnymi połowami.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Homarzec jest skorupiakiem występującym w wodach Atlantyku od Azorów aż po Morze Północne. Zamieszkuje dna miękkie i gliniaste, w których może tworzyć korytarze. Prowadzi nocny tryb życia. Jest padlinożerny i drapieżny, żywi się skorupiakami i robakami. Dorosły homarzec osiąga długość od 8 do 24 cm. Samce żyją do 12 lat, samice nawet do 30.
Stan zasobów
Niektóre stada w Morzu Północnym są na granicy ryzyka przełowienia. Wskaźniki eksploatacji stada w cieśninach Skagerrak i Kattegat pokazują, że jest ono w dobrej kondycji i jest dobrze zarządzane. Stan populacji w Morzu Celtyckim jest niepewny. Stado w Morzu Śródziemnym (Cieśnina Sycylijska) wykazuje pozytywne tendencje w ostatnich latach, ale presja połowowa jest wysoka.
Wpływ połowów na środowisko
Włoki denne naruszają dno morskie, co może powodować szkody dla wrażliwych siedlisk dennych. Trałowanie ma także miejsce na cennych, zimnowodnych koralowcach, które są szczególnie wrażliwe na takie zakłócenia. Dodatkowo łapanych jest wiele młodocianych ryb innych gatunków, jak morszczuki i dorsze. Mniejszy negatywny wpływ na środowisko mają połowy z użyciem koszy. Narzędzie pułapkowe to także wyższa przeżywalność ryb stanowiących przyłów i mniejszy wpływ na dno morskie.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Przegrzebki to jadalne gatunki małż występujące w wodach Atlantyku i Morza Śródziemnego. Zamieszkują piaszczyste i miękkie dna. Odżywiają się filtrując wodę. Są obojnakami. Uciekają przed drapieżnikami zamykając i otwierając muszlę, co umożliwia im skakanie i pływanie. Długość życia przegrzebków wynosi ponad 20 lat.
Stan zasobów
Brakuje danych do oceny zasobów przegrzebka zwyczajnego i przegrzebka śródziemnomorskiego. Porównanie danych historycznych wskazuje, że zasoby są w dużej mierze przetrzebione. Zasoby przegrzebka japońskiego wyczerpały się w latach czterdziestych XX wieku w wyniku przełowienia. Przegrzebki hoduje się od lat sześćdziesiątych XX wieku, dzięki czemu ich populacja częściowo odrodziła się. Jednak hodowla stanowi zaledwie promil całkowitej produkcji przegrzebków i w 2016 roku wynosiła globalnie niecałe 50 ton. Dzikie połowy przegrzebków osiągają 60 tys. ton rocznie.
Wpływ połowów na środowisko
Przegrzebki poławiane są przy użyciu włoków dennych lub drag (włoków przymocowanych do sztywnych, ciężkich ram). Te metody połowu są szczególnie problematyczne w rejonach występowania zimnowodnych koralowców. Te wrażliwe gatunki są niszczone przez narzędzia połowowe wraz z siedliskami. Najmniejszy wpływ na środowisko ma ręczne zbieranie przegrzebków.
Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Miecznik jest jedynym gatunkiem z rodziny włócznikowatych. Występuje w wodach umiarkowanych i tropikalnych na całym świecie. Charakterystyczną cechą tej ryby, od której wzięła swoją nazwę, jest szczęka, przekształcona w długi wyrostek w kształcie miecza. Mieczniki rosną bardzo szybko i wcześnie dojrzewają do reprodukcji. Osiągają zazwyczaj długość ok. 2 metrów, ale zdarzają się dużo większe osobniki. Poza sezonem tarła są w zasadzie samotnikami. Mieczniki żywią się rybami tworzącymi kolonie, jak sardynki i makrele, a także kalmarami. Są to jedne z najszybszych ryb na świecie, na krótkich odcinkach potrafią osiągnąć prędkość 100 km/h. Mogą ważyć nawet do 650 kg.
Stan zasobów
Populacja w Morzu Śródziemnym jest prawdopodobnie przełowiona od 30 lat. Konieczne jest podjęcie natychmiastowych działań w celu jej ochrony. Zasoby miecznika są w dobrym stanie w innych regionach takich, jak Ocean Indyjski oraz Północnozachodni Atlantyk czy też Pacyfik. Połowy we wschodniej części Pacyfiku niepokojąco wzrastają. Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek zagrożony.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy przy użyciu sznurów haczykowych oraz pławnic powodują duże przyłowy żółwi morskich, ptaków, delfinów, rekinów i innych gatunków ryb, także tych zagrożonych wyginięciem. Odrzuty stanowią nawet jedną trzecią całkowitych połowów. Połowy dużych drapieżników, takich jak miecznik, wpływają negatywnie na łańcuch pokarmowy w ekosystemie.
Zarządzanie
Regionalne organizacje zarządzające rybołówstwem są odpowiedzialne za zarządzanie połowami w otwartych morzach, a w rejonach przybrzeżnych stosuje się krajowe przepisy. Często środki zarządzania nie są wystarczająco dalekosiężne, a organizacje nie są w stanie wdrożyć skutecznie własnych przepisów. Systemy zarządzania są więc często tylko częściowo skuteczne lub też w ogóle nieskuteczne. Międzynarodowa konwencja o ochronie tuńczyka atlantyckiego (konwencja ICCAT), której zapisy regulują zarządzanie zasobami miecznika, ustaliła minimalną wielkość wyładunku tej ryby na 90 cm. Biorąc pod uwagę, że wymiar, przy którym średnio połowa populacji przystępuje do tarła jest w granicach 150 cm, zapisy konwencji ICCAT legalizują poławianie młodocianych ryb, które nigdy się nie rozmnażały.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Pstrąg tęczowy pochodzi z Ameryki Północnej, ale ze względu na swoją popularność dla połowów rekreacyjnych został sukcesywnie introdukowany na całym świecie. Obecnie występuje na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Pstrągi zamieszkują chłodne rzeki bogate w tlen. Są drapieżnikami, polują na małe ryby, żaby, owady i ich larwy. Samica pstrąga wykopuje dołek w dnie, szybko machając płetwami, do którego później składa ikrę. Po zapłodnieniu jej przez samca, para delikatnie zasypuje jajeczka.
Akwakultura
Lokalizacja / zużycie wody
Pstrągi tęczowe hoduje się w systemach zamkniętych lub przepływowych, które wymagają pompowania dużej ilości wody z naturalnych cieków, co może być problemem w suchych regionach m.in. Hiszpanii lub Włoch.
Zużycie karmy i energii
Do wyhodowania 1 kg pstrąga potrzeba paszy z ok. 1,8 kg innych ryb, co negatywnie wpływa na stada dziko żyjące. Wyłącznie w akwakulturach z certyfikatem ekologicznym, karma pochodzi ze zrównoważonych, przyjaznych środowisku źródeł, np. z odpadów z produkcji żywności.
Wpływ na środowisko
Ścieki z systemów przepływowych oraz hodowli w otwartych sadzach zawierają wysokie stężenie składników odżywczych, co prowadzi do eutrofizacji środowiska, rozprzestrzeniania się chorób i pasożytów na dziko żyjące populacje, jak również mieszania się ryb uciekających z hodowli z rybami dziko żyjącymi. W hodowli prowadzonej w stawach i zbiornikach zanieczyszczenie okolicznych wód jest częściowo ograniczone z uwagi na stosowanie filtrów i systemów oczyszczania. Tylko w akwakulturze ekologicznej, ścieki muszą być oczyszczone zanim zostaną uwolnione do środowiska.
Zarządzanie
W Europie Północnej i w Turcji wpływ na środowisko jest ograniczony rygorystycznymi przepisami. W Europie Południowej systemy zarządzania różnią się pomiędzy krajami i nie zawsze są ściśle wdrożone. W hodowlach ekologicznych przepisy są szczególnie rygorystyczne w celu uniemożliwienia ucieczki ryb hodowlanych, jak również przenoszenia chorób i pasożytów na dziko żyjące gatunki.
