Lip 23, 2019
Opis gatunku
Plamiak jest gatunkiem z rodziny dorszowatych występującym w północnym Oceanie Atlantyckim na głębokościach nawet do 450 m. Dorasta do ok. 110 cm długości oraz ok. 17 kg wagi. Osiąga dojrzałość płciową w wieku 4 lat (samce) i 5 lat (samice). Jako larwy i młode ryby, plamiaki żywią się bezkręgowcami, a jako dorosłe osobniki polują na inne, mniejsze od siebie ryby. Posiada charakterystyczną, czarną linię boczną biegnącą od skrzeli do płetwy ogonowej. Swoją nazwę otrzymał dzięki ciemnej plamie na boku ciała, nad płetwą piersiową.
Plamiak jest ważnym gospodarczo gatunkiem w rybołówstwie atlantyckim. W ostatnich latach jego globalne połowy osiągają około 300 tys. ton rocznie. Jest trzecim najpopularniejszym gatunkiem spożywanym w Wielkiej Brytanii po łososiu i dorszu.
Plamiak przystępuje do tarła po osiągnięciu 34 cm długości, ale wg prawa łowić i sprzedawać można osobniki o długości 30 cm (jeśli złowiono je w Atlantyku) lub nawet 27 cm (jeśli pochodzą z cieśnin Kattegat-Skagerrak), co oznacza, że często jemy młode ryby, które być może nigdy nie miały okazji się rozmnażać.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek narażony na wyginięcie (VU).
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Homarzec jest skorupiakiem występującym w wodach Atlantyku od Azorów aż po Morze Północne. Zamieszkuje dna miękkie i gliniaste, w których może tworzyć korytarze. Prowadzi nocny tryb życia. Jest padlinożerny i drapieżny, żywi się skorupiakami i robakami. Dorosły homarzec osiąga długość od 8 do 24 cm. Samce żyją do 12 lat, samice nawet do 30.
Stan zasobów
Niektóre stada w Morzu Północnym są na granicy ryzyka przełowienia. Wskaźniki eksploatacji stada w cieśninach Skagerrak i Kattegat pokazują, że jest ono w dobrej kondycji i jest dobrze zarządzane. Stan populacji w Morzu Celtyckim jest niepewny. Stado w Morzu Śródziemnym (Cieśnina Sycylijska) wykazuje pozytywne tendencje w ostatnich latach, ale presja połowowa jest wysoka.
Wpływ połowów na środowisko
Włoki denne naruszają dno morskie, co może powodować szkody dla wrażliwych siedlisk dennych. Trałowanie ma także miejsce na cennych, zimnowodnych koralowcach, które są szczególnie wrażliwe na takie zakłócenia. Dodatkowo łapanych jest wiele młodocianych ryb innych gatunków, jak morszczuki i dorsze. Mniejszy negatywny wpływ na środowisko mają połowy z użyciem koszy. Narzędzie pułapkowe to także wyższa przeżywalność ryb stanowiących przyłów i mniejszy wpływ na dno morskie.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Miecznik jest jedynym gatunkiem z rodziny włócznikowatych. Występuje w wodach umiarkowanych i tropikalnych na całym świecie. Charakterystyczną cechą tej ryby, od której wzięła swoją nazwę, jest szczęka, przekształcona w długi wyrostek w kształcie miecza. Mieczniki rosną bardzo szybko i wcześnie dojrzewają do reprodukcji. Osiągają zazwyczaj długość ok. 2 metrów, ale zdarzają się dużo większe osobniki. Poza sezonem tarła są w zasadzie samotnikami. Mieczniki żywią się rybami tworzącymi kolonie, jak sardynki i makrele, a także kalmarami. Są to jedne z najszybszych ryb na świecie, na krótkich odcinkach potrafią osiągnąć prędkość 100 km/h. Mogą ważyć nawet do 650 kg.
Stan zasobów
Populacja w Morzu Śródziemnym jest prawdopodobnie przełowiona od 30 lat. Konieczne jest podjęcie natychmiastowych działań w celu jej ochrony. Zasoby miecznika są w dobrym stanie w innych regionach takich, jak Ocean Indyjski oraz Północnozachodni Atlantyk czy też Pacyfik. Połowy we wschodniej części Pacyfiku niepokojąco wzrastają. Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek zagrożony.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy przy użyciu sznurów haczykowych oraz pławnic powodują duże przyłowy żółwi morskich, ptaków, delfinów, rekinów i innych gatunków ryb, także tych zagrożonych wyginięciem. Odrzuty stanowią nawet jedną trzecią całkowitych połowów. Połowy dużych drapieżników, takich jak miecznik, wpływają negatywnie na łańcuch pokarmowy w ekosystemie.
Zarządzanie
Regionalne organizacje zarządzające rybołówstwem są odpowiedzialne za zarządzanie połowami w otwartych morzach, a w rejonach przybrzeżnych stosuje się krajowe przepisy. Często środki zarządzania nie są wystarczająco dalekosiężne, a organizacje nie są w stanie wdrożyć skutecznie własnych przepisów. Systemy zarządzania są więc często tylko częściowo skuteczne lub też w ogóle nieskuteczne. Międzynarodowa konwencja o ochronie tuńczyka atlantyckiego (konwencja ICCAT), której zapisy regulują zarządzanie zasobami miecznika, ustaliła minimalną wielkość wyładunku tej ryby na 90 cm. Biorąc pod uwagę, że wymiar, przy którym średnio połowa populacji przystępuje do tarła jest w granicach 150 cm, zapisy konwencji ICCAT legalizują poławianie młodocianych ryb, które nigdy się nie rozmnażały.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Makrele atlantyckie są morskimi rybami wędrownymi i występują w Oceanie Atlantyckim, Morzu Śródziemnym i południowo zachodniej części Morza Bałtyckiego. Tworzą duże ławice i są rybami pelagicznymi tj. żyjącymi w otwartej toni wodnej. Ponadto są świetnymi pływakami, dzięki przystosowaniom takim jak: wydłużone ciało i silny ogon. Dorastają do 50 cm i osiągają wiek 17 lat. Zimę spędzają w głębszych wodach bez pożywienia, po czym przemieszczają się bliżej brzegów na wiosnę, kiedy temperatura wody oscyluje pomiędzy 11° i 14° C i tam odbywają tarło.
Stan zasobów
Populacja makreli atlantyckiej w północno-wschodniej części Atlantyku jest w dobrej kondycji, jednak jej połowy są prowadzone na zbyt wysokim poziomie. Również w rybołówstwie amerykańskim i kanadyjskim, w niektórych regionach, występują nadmierne połowy.
Wpływ połowów na środowisko
Makrela jest poławiana głównie przy użyciu okrężnic i włoków pelagicznych o relatywnie niskim wskaźniku przyłowu ryb. Inne gatunki zwierząt morskich, takie jak delfiny, wieloryby, ptaki lub żółwie morskie mogą jednak zaplątywać się w sieci. W obszarze Wysp Azorskich stosuje się wędy ręczne o dużej selektywności i mniejszym negatywnym wpływie na środowisko naturalne. Poza tym, połowy makreli uszczuplają bazę pokarmową dla ryb drapieżnych, ssaków i ptaków morskich.
Zarządzanie
Stado makreli w Atlantyku północno-wschodnim podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa Unii Europejskiej i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto poziom połowów makreli powinien być regulowany umową międzynarodową pomiędzy Unią Europejską, a państwami przybrzeżnymi posiadającymi uprawnienia do połowów na tym stadzie: Norwegią, Islandią, Wyspami Owczymi, Rosją i Grenlandią. W praktyce nie zawsze udaje się doprowadzić do podpisania takiej umowy przez wszystkie państwa poławiające makrelę, co w konsekwencji przyczynia się do prowadzenia nadmiernych połowów. W Morzu Śródziemnym brak jest planu zarządzania właściwego dla tego gatunku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Homar amerykański występuje u wybrzeży Północnej Ameryki. Homar europejski występuje u wybrzeży europejskich i północnoafrykańskich, z wyłączeniem Morza Bałtyckiego. Homary żyją w wodach o twardym, skalistym dnie. Prowadzą nocny tryb życia. Homar europejski może ważyć do 6 kg, natomiast amerykański nawet do 20 kg (choć tak duże osobniki zdarzają się rzadko). Homar europejski jest cennym gatunkiem komercyjnym, ważnym nie tylko dla lokalnych społeczności rybackich. Pełni on kluczową rolę w utrzymaniu zdrowych i różnorodnych ekosystemów morskich.
Stan zasobów
Homar europejski jest niezwykle cenionym za swoje walory smakowe gatunkiem i osiąga wysokie ceny na rynku. Poławiany jest niemal wyłącznie przy pomocy pułapek lub przynęty. Stada homara europejskiego są bliskie wyczerpania w całej Europie i brak jest sygnałów potwierdzających odbudowę jego zasobów. Globalnie pozyskuje się poniżej 5 tys. ton homara europejskiego rocznie.
Homar amerykański stanowi najważniejszy gatunek skorupiaka pozyskiwanego w północno-zachodnim Atlantyku.
W rybołówstwie amerykańskim występują trzy stada homara amerykańskiego. Jedno z nich, w południowej Nowej Anglii, ma niską biomasę z powodu czynników naturalnych oraz presji połowowej i połowy tego stada zostały ograniczone. Dwa pozostałe stada są w dobrej kondycji. Żadne ze stad nie jest przełowione.
Globalnie pozyskuje się ok. 160 tys. ton homara amerykańskiego rocznie.
Wpływ połowów na środowisko
Wieloryby mogą łapać się w liny łączące kosze do połowu homarów i w efekcie utonąć. Homar jest podstawowym gatunkiem w morskim łańcuchu pokarmowym i jego nadmierne połowy mogą skutkować negatywnymi zmianami w całym ekosystemie.
Zarządzanie
W rybołówstwie amerykańskim, władze stanowe oraz NOAA (National Oceanic and Atmospheric Administration – Narodowa Administracja Oceaniczna i Atmosferyczna) wspólnie zarządzają zasobami. Władze stanowe mają jurysdykcję w pasie do 3 mil morskich od brzegu, poza tym obszarem to NOAA wprowadza środki zarządzania. Stada zarządzane są w podziale na siedem Obszarów Zarządzania, każdy posiadający zespoły doradcze (składające się z przedstawicieli przemysłu), które proponują środki zarządzania dla swoich obszarów wedle potrzeb.
