Lip 23, 2019
Opis gatunku
Miecznik jest jedynym gatunkiem z rodziny włócznikowatych. Występuje w wodach umiarkowanych i tropikalnych na całym świecie. Charakterystyczną cechą tej ryby, od której wzięła swoją nazwę, jest szczęka, przekształcona w długi wyrostek w kształcie miecza. Mieczniki rosną bardzo szybko i wcześnie dojrzewają do reprodukcji. Osiągają zazwyczaj długość ok. 2 metrów, ale zdarzają się dużo większe osobniki. Poza sezonem tarła są w zasadzie samotnikami. Mieczniki żywią się rybami tworzącymi kolonie, jak sardynki i makrele, a także kalmarami. Są to jedne z najszybszych ryb na świecie, na krótkich odcinkach potrafią osiągnąć prędkość 100 km/h. Mogą ważyć nawet do 650 kg.
Stan zasobów
Populacja w Morzu Śródziemnym jest prawdopodobnie przełowiona od 30 lat. Konieczne jest podjęcie natychmiastowych działań w celu jej ochrony. Zasoby miecznika są w dobrym stanie w innych regionach takich, jak Ocean Indyjski oraz Północnozachodni Atlantyk czy też Pacyfik. Połowy we wschodniej części Pacyfiku niepokojąco wzrastają. Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek zagrożony.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy przy użyciu sznurów haczykowych oraz pławnic powodują duże przyłowy żółwi morskich, ptaków, delfinów, rekinów i innych gatunków ryb, także tych zagrożonych wyginięciem. Odrzuty stanowią nawet jedną trzecią całkowitych połowów. Połowy dużych drapieżników, takich jak miecznik, wpływają negatywnie na łańcuch pokarmowy w ekosystemie.
Zarządzanie
Regionalne organizacje zarządzające rybołówstwem są odpowiedzialne za zarządzanie połowami w otwartych morzach, a w rejonach przybrzeżnych stosuje się krajowe przepisy. Często środki zarządzania nie są wystarczająco dalekosiężne, a organizacje nie są w stanie wdrożyć skutecznie własnych przepisów. Systemy zarządzania są więc często tylko częściowo skuteczne lub też w ogóle nieskuteczne. Międzynarodowa konwencja o ochronie tuńczyka atlantyckiego (konwencja ICCAT), której zapisy regulują zarządzanie zasobami miecznika, ustaliła minimalną wielkość wyładunku tej ryby na 90 cm. Biorąc pod uwagę, że wymiar, przy którym średnio połowa populacji przystępuje do tarła jest w granicach 150 cm, zapisy konwencji ICCAT legalizują poławianie młodocianych ryb, które nigdy się nie rozmnażały.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Makrele atlantyckie są morskimi rybami wędrownymi i występują w Oceanie Atlantyckim, Morzu Śródziemnym i południowo zachodniej części Morza Bałtyckiego. Tworzą duże ławice i są rybami pelagicznymi tj. żyjącymi w otwartej toni wodnej. Ponadto są świetnymi pływakami, dzięki przystosowaniom takim jak: wydłużone ciało i silny ogon. Dorastają do 50 cm i osiągają wiek 17 lat. Zimę spędzają w głębszych wodach bez pożywienia, po czym przemieszczają się bliżej brzegów na wiosnę, kiedy temperatura wody oscyluje pomiędzy 11° i 14° C i tam odbywają tarło.
Stan zasobów
Populacja makreli atlantyckiej w północno-wschodniej części Atlantyku jest w dobrej kondycji, jednak jej połowy są prowadzone na zbyt wysokim poziomie. Również w rybołówstwie amerykańskim i kanadyjskim, w niektórych regionach, występują nadmierne połowy.
Wpływ połowów na środowisko
Makrela jest poławiana głównie przy użyciu okrężnic i włoków pelagicznych o relatywnie niskim wskaźniku przyłowu ryb. Inne gatunki zwierząt morskich, takie jak delfiny, wieloryby, ptaki lub żółwie morskie mogą jednak zaplątywać się w sieci. W obszarze Wysp Azorskich stosuje się wędy ręczne o dużej selektywności i mniejszym negatywnym wpływie na środowisko naturalne. Poza tym, połowy makreli uszczuplają bazę pokarmową dla ryb drapieżnych, ssaków i ptaków morskich.
Zarządzanie
Stado makreli w Atlantyku północno-wschodnim podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa Unii Europejskiej i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto poziom połowów makreli powinien być regulowany umową międzynarodową pomiędzy Unią Europejską, a państwami przybrzeżnymi posiadającymi uprawnienia do połowów na tym stadzie: Norwegią, Islandią, Wyspami Owczymi, Rosją i Grenlandią. W praktyce nie zawsze udaje się doprowadzić do podpisania takiej umowy przez wszystkie państwa poławiające makrelę, co w konsekwencji przyczynia się do prowadzenia nadmiernych połowów. W Morzu Śródziemnym brak jest planu zarządzania właściwego dla tego gatunku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Homar amerykański występuje u wybrzeży Północnej Ameryki. Homar europejski występuje u wybrzeży europejskich i północnoafrykańskich, z wyłączeniem Morza Bałtyckiego. Homary żyją w wodach o twardym, skalistym dnie. Prowadzą nocny tryb życia. Homar europejski może ważyć do 6 kg, natomiast amerykański nawet do 20 kg (choć tak duże osobniki zdarzają się rzadko). Homar europejski jest cennym gatunkiem komercyjnym, ważnym nie tylko dla lokalnych społeczności rybackich. Pełni on kluczową rolę w utrzymaniu zdrowych i różnorodnych ekosystemów morskich.
Stan zasobów
Homar europejski jest niezwykle cenionym za swoje walory smakowe gatunkiem i osiąga wysokie ceny na rynku. Poławiany jest niemal wyłącznie przy pomocy pułapek lub przynęty. Stada homara europejskiego są bliskie wyczerpania w całej Europie i brak jest sygnałów potwierdzających odbudowę jego zasobów. Globalnie pozyskuje się poniżej 5 tys. ton homara europejskiego rocznie.
Homar amerykański stanowi najważniejszy gatunek skorupiaka pozyskiwanego w północno-zachodnim Atlantyku.
W rybołówstwie amerykańskim występują trzy stada homara amerykańskiego. Jedno z nich, w południowej Nowej Anglii, ma niską biomasę z powodu czynników naturalnych oraz presji połowowej i połowy tego stada zostały ograniczone. Dwa pozostałe stada są w dobrej kondycji. Żadne ze stad nie jest przełowione.
Globalnie pozyskuje się ok. 160 tys. ton homara amerykańskiego rocznie.
Wpływ połowów na środowisko
Wieloryby mogą łapać się w liny łączące kosze do połowu homarów i w efekcie utonąć. Homar jest podstawowym gatunkiem w morskim łańcuchu pokarmowym i jego nadmierne połowy mogą skutkować negatywnymi zmianami w całym ekosystemie.
Zarządzanie
W rybołówstwie amerykańskim, władze stanowe oraz NOAA (National Oceanic and Atmospheric Administration – Narodowa Administracja Oceaniczna i Atmosferyczna) wspólnie zarządzają zasobami. Władze stanowe mają jurysdykcję w pasie do 3 mil morskich od brzegu, poza tym obszarem to NOAA wprowadza środki zarządzania. Stada zarządzane są w podziale na siedem Obszarów Zarządzania, każdy posiadający zespoły doradcze (składające się z przedstawicieli przemysłu), które proponują środki zarządzania dla swoich obszarów wedle potrzeb.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Turbot to gatunek ryby flądrokształtnej, występującej w wodach o gliniastym i piaszczystym dnie, do 100 m głębokości. Turbot osiąga długość do 1 m i wagę do 25 kg. Jest drapieżnikiem, żywi się rybami (głównie witlinkiem i ostrobokiem), skorupiakami i mięczakami.
Połowy dziko żyjących ryb
Stan zasobów dziko żyjących
Liczebność zasobów w Morzu Północnym wzrosła i ich stan wydaje się być dobry. Śmiertelność połowowa w Morzu Śródziemnym jest wysoka. Nie ma informacji na temat stanu zasobów w Morzu Celtyckim.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy sieciami skrzelowymi nie są zrównoważoną metodą, ponieważ w sieci mogą przypadkowo zostać złapane ptaki i ssaki morskie. Połowy włokami dennymi i włokami ramowymi w rybołówstwie mieszanym, ukierunkowane na inne ryby flądrowate, charakteryzują się bardzo wysokimi odrzutami i mają negatywne oddziaływanie na dno morskie.
Zarządzanie
Zarządzanie połowami turbota objęte jest przepisami Wspólnej Polityki Rybołówstwa UE i obejmuje ustalanie maksymalnych limitów połowowych. System zarządzania jest wdrożony.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Do wyhodowania 1 kg turbota potrzeba ok. 3 kg ryb, co zagraża dziko żyjącym zasobom. Niestety, karma (mączka rybna i olej) nie pochodzi ze zrównoważonych źródeł i negatywnie wpływa na stan populacji dziko żyjących ryb poławianych na paszę. Infrastruktura dla akwakultury zużywa dużo energii w celu utrzymania przepływu wody.
Wpływ na środowisko
Turbot hodowany jest na lądzie w systemach przepływowych. Akwakultura turbota ma mały wpływ na sąsiadujące siedliska.
Zarządzanie
Hodowle turbota w Europie są kompleksowo i skutecznie zarządzane. Ryzyko negatywnego oddziaływania na środowisko jest więc niewielkie.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Jest to gatunek dużej, drapieżnej ryby, należącej do rodziny flądrowatych. Żywi się głównie krewetkami, kałamarnicami oraz innymi rybami. Może dorastać nawet do 130 cm (średnio 80-100 cm) i ważyć do 45 kg (średnio 11-25 kg). Halibuty występują wyłącznie w zimnych wodach wokół bieguna północnego, gdzie przebywają na dużych głębokościach (zazwyczaj od ok. 200 do 2000 m.). Najliczniej w północnej części Morza Japońskiego, w Morzu Ochockim, Beringa i w Zatoce Alaska. Lewe oko halibuta znajduje się na szczycie czaszki, w przeciwieństwie do innych płastug, u których oba oczy przesunięte są na daną stronę ciała, dzięki czemu ryba ma znacznie szersze pole widzenia.
Stan zasobów
Brakuje danych naukowych aby oszacować stan stad halibuta w północno-wschodniej Arktyce (Morze Barentsa, Morze Norweskie). Rekrutacja (osobniki młodociane z nowego pokolenia) jest na niskim poziomie od 2013 roku i z tego powodu, przy utrzymaniu aktualnej presji połowowej biomasa stada będzie spadać. Historycznie zarówno kwoty jak i faktyczne połowy przewyższają doradztwo naukowe. Halibut z obszarów Islandii, Wysp Owczych, na zachód od Szkocji, na północ od Azorów, na wschód od Grenlandii jest w dobrej kondycji, jednak jej połowy są prowadzone na zbyt wysokim poziomie, a biomasa od dziesięciu lat jest na stabilnym poziomie.
Wpływ połowów na środowisko
Stosowane przy połowach halibuta trałowanie to nieselektywna metoda połowowa, skutkująca wysokimi przyłowami, w tym narażonych i chronionych gatunków przydennych oraz gatunków wód otwartych.
Zarządzanie
Połowy w obszarach wyłącznej strefy ekonomicznej Grenlandii regulowane są przy pomocy umów partnerskich w sprawie połowów pomiędzy Unią Europejską a Rządem Danii i Rządem Lokalnym Grenlandii. Połowy zarządzane są przy pomocy ustalonych w umowie limitów.
