Lip 23, 2019
Opis gatunku
Mintaj to gatunek ryby z rodziny dorszowatych. Występuje w północnych morzach Pacyfiku od Cieśniny Beringa i wybrzeży Alaski po wybrzeże Kalifornii we wschodniej części Oceanu Spokojnego oraz przez wybrzeże Kamczatki aż do południowych wybrzeży Morza Japońskiego. Mierzy zazwyczaj około 75 cm długości i waży ciężar około 1,5 kg. Młode osobniki mintaja żywią się zooplanktonem, natomiast po osiągnięciu dojrzałości, żerują głównie na krylu, rybach i skorupiakach. Żyją średnio ok. 12 lat a maksymalnie do 30 lat.
Jest kluczowym gatunkiem gospodarczym na jednym z największych łowisk na świecie, rocznie pozyskuje się ponad półtora miliona ton tej ryby.
Stan zasobów
Stada mintaja znajdują się w dobrej kondycji, nie są przełowione a biomasa jest powyżej poziomów zrównoważonych.Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
W Stanach Zjednoczonych mintaj poławiany jest przy pomocy włoków pelagicznych. Połowy mintaja uznawane są za “czyste”, charakteryzują się mniej niż 1% przyłowu innych gatunków.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk biały jest stosunkowo dużym gatunkiem tuńczyka. Osiąga długość do 140 cm i wagę do 60 kg. Zamieszkuje umiarkowanie ciepłe, otwarte wody wszystkich oceanów. Podobnie jak inne gatunki tuńczyka, tuńczyk biały jest drapieżnikiem i żywi się rybami, skorupiakami i kalmarami.
Stan zasobów
Zasoby tuńczyka białego w Pacyfiku, Północnym i Południowym Atlantyku i w Oceanie Indyjskim nie są obecnie przełowione. Ich stan w wielu przypadkach poprawił się od ostatniej oceny. Zasoby w Morzu Śródziemnym i środkowowschodniej części Atlantyku są prawdopodobnie przełowione, ale dane są niepełne lub nieaktualne. Charakterystyczne cechy gatunku (późne dojrzewanie, długie życie i dymorfizm płciowy) sprawiają, że jest on wrażliwy na nadmierną eksploatację.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT).
Wpływ połowów na środowisko
Tuńczyki białe są poławiane głównie przy pomocy pelagicznych sznurów haczykowych lub węd ręcznych oraz takli. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie duże przyłowy gatunków zagrożonych, takich jak żółwie morskie, ptaki, rekiny i raje, jak również innych gatunków ryb. Rybołówstwo tuńczykowe stało się też główną przyczyną spadku liczebności wielu gatunków ptaków morskich np. albatrosów i petreli. Również skala odrzutów jest wysoka (np. marliny lub mieczniki). Rybołówstwo stosujące tradycyjne metody połowu, jak na przykład liny czy wędy jest dużo bardziej selektywne i nie powoduje prawie w ogóle przyłowów.
Zarządzanie
Systemy zarządzania obejmują tuńczyka białego, ale ich skuteczność różni się znacznie w zależności od obszaru połowu.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk żółtopłetwy występuje w tropikalnych i umiarkowanych regionach Oceanu Atlantyckiego, Pacyfiku oraz w Oceanie Indyjskim. Jak wszystkie tuńczyki jest drapieżnikiem i pokonuje długie dystanse. Żywi się głównie rybami, skorupiakami i kałamarnicami. Dorasta do ok. 240 cm i 200 kg. Tuńczyki żółtopłetwe są zdolne do utrzymania temperatury ciała kilka stopni powyżej temperatury otoczenia.
Stan zasobów
W Oceanie Atlantyckim, Indyjskim i wschodniej i zachodniej części Pacyfiku istnieją odrębne populacje tuńczyka żółtopłetwego. Populacja w Oceanie Indyjskim jest przełowiona i nadal intensywnie eksploatowana, populacja we wschodnim Pacyfiku jest przełowiona, ale nie jest już intensywnie eksploatowana, natomiast populacja w Atlantyku jest prawdopodobnie przełowiona. W oparciu o najnowsze oceny, liczebność populacji tuńczyka żółtopłetwego spadła do 34% względem poziomu pierwotnego. Na świecie poławia się rocznie ok. 1,5 miliona ton tuńczyków żółtopłetwych.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT), a jego populacja wykazuje trend spadkowy.
Wpływ połowów na środowisko
W połowach okrężnicami wykorzystuje się fakt, że tuńczyki gromadzą się wokół pływających obiektów w celu żerowania, więc stosowane są narzędzia powodujące koncentrację ryb (FAD). Przy tak prowadzonych połowach następuje przyłów wrażliwych i zagrożonych gatunków, takich jak rekiny, raje, młodociane tuńczyki żółtopłetwe. W przypadku niektórych gatunków, połowy tuńczyka są zdecydowaną przyczyną spadku liczebności, a przyłowy młodocianych tuńczyków dodatkowo osłabiają stan ich zasobów. Przyłowy są mniejsze, jeśli okrężnice stosowane są bez narzędzi powodujących koncentrację ryb. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie wysokie przyłowy ptaków morskich, głównie albatrosów i petreli, jak również innych wrażliwych gatunków ryb i żółwi morskich.
Rybołówstwo tradycyjne przy użyciu węd ręcznych i lin połowowych jest dużo bardziej selektywne i prawie nie powoduje przyłowów. Tuńczyki to duże drapieżniki, więc spadek ich populacji znacznie oddziałuje na łańcuch pokarmowy w środowisku.
Zarządzanie
Stosowane środki zarządzania nie są wystarczające, aby chronić tuńczyka żółtopłetwego i inne gatunki zwierząt. Głównym problemem jest brak limitów połowowych, niedostateczny nadzór i kontrola. Organizacje odpowiedzialne za zarządzanie połowami tuńczyka często nie są w stanie wdrożyć skutecznie własnych regulacji.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk błękitnopłetwy (Thunnus thynnus) jest cennym gospodarczo gatunkiem poławianym od starożytności. Może osiągać długość 4,5 metra i wagę do ok. 700kilogramów. Preferuje wody subtropikalne, występuje w Atlantyku, Morzu Śródziemnym i Czarnym. Najczęściej poławia się ryby o długości ok. 2 metrów. Gatunek ten poluje w ławicach na ryby, takie jak sardela i morszczuk, a także na kalmary i skorupiaki. Duże, dorosłe osobniki migrują do tropikalnych wód Australii, aby tam odbyć tarło. Głównymi krajami łowiącymi tuńczyka błękitnopłetwego w UE są Hiszpania, Francja i Włochy, oraz Chorwacja, Portugalia, Malta i Grecja. Globalnie, połowy krajów UE stanowią więcej niż połowę wszystkich połowów tej ryby.
Stan zasobów
Tuńczyk błękitnopłetwy (T. thynnus) znajduje się na czerwonej liście gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i jej Zasobów (IUCN). Wszystkie zasoby tuńczyka błękitnopłetwego są intensywnie eksploatowane, a jego rzeczywiste połowy są prawdopodobnie dużo wyższe niż te oficjalnie zadeklarowane. W Morzu Śródziemnym presja połowowa na ten gatunek zmniejszyła się, lecz nadal jest on przełowiony. Zasoby tuńczyka z Północnego Pacyfiku (T. orientalis) prezentują duże wahania w wyniku prób sztucznego rozmnażania. Jak tylko jego populacja czasowo się odbuduje, jest natychmiast ponownie przełowiona.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek zagrożony wyginięciem (EN), jego populacja wykazuje trend spadkowy.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy sznurami haczykowymi powodują wysokie przyłowy krytycznie zagrożonych żółwi morskich, zagrożonych gatunków rekina, młodych tuńczyków, ptaków morskich, ssaków morskich i innych gatunków ryb. Również w połowach okrężnicami często zdarzają się przyłowy. Tuńczyki są dużymi drapieżnikami, więc spadek ich populacji ma rozległe oddziaływanie na ekosystemy morskie i łańcuch pokarmowy. Narzędzia pułapkowe, wędy ręczne i trolling są bardziej selektywne i prawie nie mają wpływu na środowisko.
Zarządzanie
Pod koniec 2019 roku Komisja Europejska przedstawiła propozycję Wieloletniego Planu Zarządzania dla Tuńczyka Błękitnopłetwego. Propozycja jest aktualnie dyskutowana w Komisji Rybołówstwa Parlamentu Europejskiego (PECH).
Zarządzanie połowami tuńczyka błękitnopłetwego różni się bardzo w zależności od obszaru połowowego i gatunku. Bardzo często jest ono tylko nieznacznie skuteczne. Główne niedociągnięcia obejmują brak danych dotyczących przyłowów, brak wiarygodnych wskaźników do śledzenia wpływu połowów na gatunki przyławiane. Zarządzanie odbywa się między innymi poprzez działalność regionalnej organizacji ds. Rybołówstwa – Międzynarodowej Komisji ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT).
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Gatunek ryby słodkowodnej, zamieszkującej duże rzeki. Jest wszystkożerna. Naturalny zasięg występowania pangi obejmuje rzeki Azji Południowo-Wschodniej. Jest to gatunek wysoce migracyjny, przemieszcza się nawet do kilkuset kilometrów. Osiąga maksymalnie ok. 130 cm długości i do 44 kg masy ciała. Dorosła, dziesięciokilogramowa samica może złożyć nawet ponad 1 milion jaj w czasie tarła. Należy do głównych gatunków pozyskiwanych w rzece Mekong, a jej połowy uważane są za jedne z największych i najważniejszych słodkowodnych połowów na świecie.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Panga wymaga niewielkich ilości białka i tłuszczu, tak więc uzyskane w hodowli białko jest czystym zyskiem. W tradycyjnej hodowli podaje się mączkę rybną i olej, które mają dodatkowy, negatywny wpływ na dziko żyjące zasoby ryb.
Wpływ hodowli na środowisko
Panga jest hodowana głównie w stawach w rejonie dolnego Mekongu. Hodowla w otwartych zbiornikach z siatki stanowi jedynie małą część produkcji. Według FAO, światowa produkcja wzrosła z 41 tys.ton w roku 1997 do 1,6 miliona ton w roku 2014. Ten szybki wzrost spowodował rozwinięcie się niezrównoważonych praktyk hodowlanych w wielu rejonach. Wypuszczanie ścieków z hodowli i podawanie rybom substancji chemicznych i leków ma negatywne oddziaływanie na środowisko. Podczas czyszczenia zbiorników po cyklu hodowlanym, szlam zalegający na dnie jest zwykle zrzucany bez oczyszczania do okolicznych wód. Panga jest hodowana w dużym zagęszczeniu, co także powoduje zwiększone ryzyko przeniesienia infekcji do okolicznych wód.
Zarządzanie
Silna presja opinii międzynarodowej doprowadziła w ostatnich latach do poprawy warunków prowadzenia hodowli pangi w Wietnamie. Hodowla pangi nie podlega prawie żadnym regulacjom, a wdrożenie istniejących przepisów nie jest ściśle kontrolowane. Niektóre hodowle znajdują się w rejonach, w których nie stosuje się przepisów w zakresie ochrony środowiska, bezpieczeństwa żywności i zdrowia.
