Lip 23, 2019
Opis gatunku
Morszczuk jest jednym z najważniejszych europejskich gatunków ryb poławianych komercyjnie. Występuje w wielu rejonach Atlantyku, Morza Śródziemnego, Północnego i Południowego Pacyfiku, u wybrzeży Południowej Ameryki i Południowej Afryki, na głębokościach do 1000 m. Morszczuki mierzą średnio ok. 45 cm, maksymalnie mogą osiągać wielkość do 1,4 metra i wagę do 15 kg. Są one narażone na przełowienie, ponieważ rosną powoli, dojrzewają późno i osiągają wiek jedynie ok. 20 lat. W ciągu dnia przebywają przy dnie, nocą żerują w toni wodnej. Żywią się głównie rybami i kałamarnicami.
Stan zasobów
Większość stad morszczuka na świecie znajdują się poniżej rekomendowanych limitów, są mocno przełowione i mają małą szansę na odbudowę. Morszczuk jest najbardziej przełowionym gatunkiem w Morzu Śródziemnym, szacuje się, że połowy przekraczają poziomy zrównoważone siedmiokrotnie.
Jedynie północne zasoby morszczuka europejskiego, zasoby morszczuka australijskiego w pobliżu Nowej Zelandii oraz północnego morszczuka pacyficznego są w dobrej kondycji.
Wpływ połowów na środowisko
Morszczuk poławiany jest w rybołówstwie mieszanym wraz z dorszem, plamiakiem i witlinkiem przy użyciu włoków dennych, co skutkuje wysokim poziomem odrzutów (osiągających wielkość 1/3 całego połowu) spowodowanych przyłowami ryb poławianych komercyjnie. Dodatkowo wiele rzadkich gatunków ryb np.i rekinów, raj oraz ssaków morskich, żółwi morskich i ptaków jest łapanych przypadkowo w sieci rybackie. Włoki denne uszkadzają także dno morskie. Sieci skrzelowe oraz sznury kotwiczone nie mają tak negatywnego oddziaływania na dno, ale również przyczyniają się do śmierci ptaków i ssaków morskich.
Zarządzanie
Ogromny problem stanowią połowy ryb młodocianych, które nigdy nie miały szans przystąpić do tarła. Zgodnie z prawem morszczuka można złowić i oddać do skupu, gdy osiągnie 20 cm w Morzu Śródziemnym i 27 cm w północno-wschodnim Atlantyku. Morszczuki przystępują jednak do tarła po raz pierwszy dopiero gdy osiągną odpowiednio 35 cm i 42 cm, co oznacza, że jemy młode ryby, które nigdy nie miały okazji się rozmnażać. Szacuje się, że w niektórych rejonach np. Cieśninie Sycylijskiej, nawet 50% wszystkich złowionych morszczuków stanowią osobniki młodociane.
Dwie trzecie wszystkich morszczuków spożywanych na terenie Unii Europejskiej pochodzi z importu.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Jest to gatunek głowonoga, występującego w ciepłych wodach morskich na całym świecie. Jej ramiona mogą osiągnąć do 1 m. długości. Jest drapieżnikiem żywiącym się skorupiakami, rybami, małżami i innymi małymi organizmami. Potrafi zmieniać kolor ciała tak, żeby wtopić się w tło i móc polować z zaskoczenia. Ma bardzo twardy, przypominający papuzi, dziób, którym rozbija twarde muszle mięczaków.
Jest to gatunek poławiany komercyjnie na dużą skalę, popularny na całym świecie. W latach 70-tych i 80-tych ubiegłego wieku jej światowe połowy dochodziły nawet do 100 tys. ton rocznie, dziś spadły do ok. 35 tys. ton.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Łosoś pacyficzny to zbiorcza nazwa dla kilku gatunków ryb z rodziny łososiowatych, żyjących w zlewisku Oceanu Spokojnego i Oceanu Arktycznego. Łososie są rybami wędrownymi, które spędzają większość życia w morzu, wracając do rzek na tarło. Płynąc w górę rzeki na tarło pokonują wiele przeszkód, takich jak niskie kaskady i jazy. Łososie pacyficzne tworzą największe zasoby łososi na świecie. Wracając na tarło ryby te przechodzą szereg zmian fizjologicznych. Na przykład łuski i skóra niektórych z nich zmieniają barwę ze srebrzystej na intensywnie czerwoną. Samce wszystkich gatunków łososi pacyficznych wykształcają bardzo charakterystyczną, zagiętą, haczykowatą żuchwę, niektóre wykształcają dodatkowo garby na grzbiecie.
Stan zasobów
W całym północno-zachodnim Pacyfiku wiele stad dzikich łososi wykazuje trend spadkowy lub całkowite załamanie. W Stanach Zjednoczonych podejmuje się wiele wysiłków celem odtworzenia niektórych populacji dzikiego łososia ale bez znacznych sukcesów.
Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Rybołówstwo w wodach Alaski stosuje dość selektywne okrężnice, sieci skrzelowe i metodę trollingu. Sieci skrzelowe powodują przyłowy i odrzuty innych gatunków ryb. Podczas trollingu poławiane są inne ryby denne, które są następnie sprzedawane. Pułapki są głównym narzędziem stosowanym w połowach łososia przez rybołówstwo rosyjskie w wodach północnozachodniej części Pacyfiku. Ten typ rybołówstwa wyróżnia się selektywnością. Zdarzają się jednak przyłowy zagrożonej głowacicy syberyjskiej. Nielegalne połowy oraz fałszywe deklaracje połowowe stanowią problem w rybołówstwie rosyjskim.
Zarządzanie
Zarządzanie w rybołówstwie amerykańskim w wodach Alaski (północno-wschodniej części Pacyfiku) jest kompleksowe i skuteczne. W Kanadzie system zarządzania jest skuteczny, dzięki zastosowaniu cięć. W wodach północno zachodniej części Pacyfiku, system zarządzania stosowany w rosyjskim rybołówstwie używającym narzędzia pułapkowe jest częściowo skuteczny, natomiast brak jest skutecznego systemu zarządzania połowami przy użyciu sieci skrzelowych i pławnic.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Pstrąg tęczowy pochodzi z Ameryki Północnej, ale ze względu na swoją popularność dla połowów rekreacyjnych został sukcesywnie introdukowany na całym świecie. Obecnie występuje na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Pstrągi zamieszkują chłodne rzeki bogate w tlen. Są drapieżnikami, polują na małe ryby, żaby, owady i ich larwy. Samica pstrąga wykopuje dołek w dnie, szybko machając płetwami, do którego później składa ikrę. Po zapłodnieniu jej przez samca, para delikatnie zasypuje jajeczka.
Akwakultura
Lokalizacja / zużycie wody
Pstrągi tęczowe hoduje się w systemach zamkniętych lub przepływowych, które wymagają pompowania dużej ilości wody z naturalnych cieków, co może być problemem w suchych regionach m.in. Hiszpanii lub Włoch.
Zużycie karmy i energii
Do wyhodowania 1 kg pstrąga potrzeba paszy z ok. 1,8 kg innych ryb, co negatywnie wpływa na stada dziko żyjące. Wyłącznie w akwakulturach z certyfikatem ekologicznym, karma pochodzi ze zrównoważonych, przyjaznych środowisku źródeł, np. z odpadów z produkcji żywności.
Wpływ na środowisko
Ścieki z systemów przepływowych oraz hodowli w otwartych sadzach zawierają wysokie stężenie składników odżywczych, co prowadzi do eutrofizacji środowiska, rozprzestrzeniania się chorób i pasożytów na dziko żyjące populacje, jak również mieszania się ryb uciekających z hodowli z rybami dziko żyjącymi. W hodowli prowadzonej w stawach i zbiornikach zanieczyszczenie okolicznych wód jest częściowo ograniczone z uwagi na stosowanie filtrów i systemów oczyszczania. Tylko w akwakulturze ekologicznej, ścieki muszą być oczyszczone zanim zostaną uwolnione do środowiska.
Zarządzanie
W Europie Północnej i w Turcji wpływ na środowisko jest ograniczony rygorystycznymi przepisami. W Europie Południowej systemy zarządzania różnią się pomiędzy krajami i nie zawsze są ściśle wdrożone. W hodowlach ekologicznych przepisy są szczególnie rygorystyczne w celu uniemożliwienia ucieczki ryb hodowlanych, jak również przenoszenia chorób i pasożytów na dziko żyjące gatunki.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Krewetki północne (nazywane norweskimi lub grenlandzkimi) są skorupiakami, które żyją w północnych częściach Atlantyku w wodzie o temperaturze pomiędzy 2 a 14° C i głębokości od 20 do nawet ponad 1300 metrów. Żywią się głównie planktonem i krylem. Osiągają do 12 cm długości. Krewetki rodzą się samcami, a po 1-2 latach stają się samicami. Z przemysłowego punktu widzenia jest to jeden z najważniejszych gatunków krewetek atlantyckich. Ich skorupy są bardzo cienkie w porównaniu do innych krewetek co znacząco utrudnia transport w nienaruszonym stanie.
Głównymi łowiskami są wody Islandii i Norwegii.
Stan zasobów
Zasoby krewetek w zimnych wodach Islandii, Wschodniej Grenlandii i północnozachodniej części Atlantyku zmniejszyły się i nie dają oznak odbudowy z powodu presji połowowej i presji drapieżników. Zasoby w Skagerrak, Rynnie Norweskiej (na północy), w północnowschodnich wodach Arktyki i w Morzu Norweskim, jak również północnowschodniej części Pacyfiku oraz u wybrzeży Kanady są w dobrej kondycji. Limity połowowe w tych regionach są zgodne z doradztwem naukowym. Zasoby nie są przełowione dzięki zamykaniu łowisk po wyczerpaniu kwot połowowych. Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy krewetki północnej przy użyciu trałowania dennego mają negatywny wpływ na gatunki przydenne, takie jak żyjące w zimnych wodach koralowce, młodociane dorsze czy niektóre gatunki rekinów. Mają też zdecydowanie negatywny wpływ na samo dno morskie.
Zarządzanie
Połowy krewetek północnych są zarządzane przy pomocy limitów połowowych i ograniczenia nakładu połowowego. Choć system zarządzania jest w dużym stopniu wystarczająco kompleksowy i innowacyjny, nie doprowadził jeszcze do odbudowy zasobów. Przyłowy wrażliwych i chronionych gatunków również pozostają nierozwiązanym problemem. W wodach Islandii i zachodniej Arktyki obowiązuje zakaz odrzutów.
