Lip 23, 2019
Opis gatunku
Podobnie jak flądra, gładzica należy do ryb z grupy płastug. Płastugi mają podobny tryb życia i budowę ciała do chrzęstnoszkieletowych płaszczek, jednak nie są z nimi spokrewnione. Charakterystyczne dla gładzicy, jak i innych płastug, jest położenie oczu po jednej stronie spłaszczonego ciała, przy czym jeden bok ciała jest niezabarwiony, a drugi barwny. Larwa gładzicy ma początkowo symetryczne ciało, a wraz ze wzrostem, kości czaszki i oczy przesuwają się na jeden z boków głowy. Gatunek jest spotykany w wodach przybrzeżnych Oceanu Atlantyckiego, w Morzu Śródziemnym, Morzu Bałtyckim i Morzu Białym.
Stan zasobów
Wielkość populacji większości stad gładzicy w Atlantyku północno-wschodnim jest dobra, a połowy prowadzone są na zrównoważonym poziomie. W przypadku niektórych stad np. w Zatoce Biskajskiej i wodach na zachód od Irlandii brakuje danych naukowych, aby oszacować wielkość populacji.
Wpływ połowów na środowisko
Ryby flądrowate poławiane są przy użyciu różnych narzędzi. W południowej części Morza Północnego stosuje się włoki rozprzowe, które są metodą bardzo destrukcyjną, ponieważ orzą dno morskie ciężkimi łańcuchami, zabijając przy tym i łowiąc przypadkowo wiele morskich organizmów. Nowoczesne zelektryfikowane włoki rozprzowe powodują mniejsze szkody w dnie morskim, jak i również mniej przyłowu ryb. Znajdują się jednak stale w fazie prób i badań i nie wiadomo jakie potencjalnie negatywne efekty może mieć ta metoda na gatunki morskie i inne elementy ekosystemu.
Połowy niewodami duńskimi są często stosowane w rybołówstwie przybrzeżnym. Skutkują mniejszym przyłowem i w mniejszym stopniu uszkadzają dno morskie niż włoki rozprzowe.
Wszystkie te metody mają jednak wysoki wskaźnik przyłowu, ponieważ są mało selektywne i w efekcie powodują niepotrzebną śmierć wielu zwierząt morskich.
Zarządzanie
Gładzica podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i dla stad tego gatunku są ustanawiane coroczne unijne limity połowowe. Środki ochronne w odniesieniu do gładzicy są wymienione w Bałtyckim wieloletnim planie zarządzania dla stad ryb dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim z 2016 roku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Miruna zamieszkuje wody południowo-zachodniego Pacyfiku wokół wybrzeży Nowej Zelandii oraz wzdłuż południowych wybrzeży Australii. Jest to gatunek przydenny występujący na głębokościach od 30 do 500 m. Miruna osiąga przeciętnie rozmiar około 80 cm i wagę około 1,5 kg. Jest to gatunek drapieżny – poluje przede wszystkim na mniejsze ryby, ale także na skorupiaki oraz kałamarnice.
Stan zasobów
Biomasa jest powyżej poziomów referencyjnych do ochrony, ale znajduje się na jednym z najniższych poziomów od ponad 20 lat. Od 2001 roku połowy tej ryby stale maleją ze względu na malejące limity połowowe.
Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Miruny poławiane są głównie przy pomocy włoków dennych i pelagicznych.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Okoń zamieszkuje słodkie, płytkie i ciepłe wody Europy z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, Szkocji, zachodniej Skandynawii, południowych i środkowych Włoch i zachodniej części Bałkanów, a także Azję aż do rzeki Kołymy. Spotykany jest czasem w wodach słonawych np. W Morzu Bałtyckim. Osiąga nawet 60 cm długości i masę ciała do 4 kg. Młode okonie żywią się planktonem, później ikrą innych ryb (zwłaszcza karpiowatych). Dorosłe osobniki zjadają głównie ryby oraz większe bezkręgowce.
Stan zasobów
Całkowite połowy dzikich okoni europejskich wynoszą ok. 30 tys. ton rocznie.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Złocica to płaska ryba flądrokształtna dorastająca maksymalnie do 65 cm i osiągająca wagę do 3 kg. Zamieszkuje głównie kamieniste dna w północnowschodnim Atlantyku do głębokości 200 m. Żywi się bezkręgowcami.
Stan zasobów
Stado z Morza Północnego znajduje się w dobrym stanie, poławiane jest na zrównoważonym poziomie choć brakuje wszystkich punktów referencyjnych by ocenić w pełni stan zasobów. Złocica jest wartościowym gatunkiem przyławianym w połowach homara i połowach mieszanych.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Homarzec jest skorupiakiem występującym w wodach Atlantyku od Azorów aż po Morze Północne. Zamieszkuje dna miękkie i gliniaste, w których może tworzyć korytarze. Prowadzi nocny tryb życia. Jest padlinożerny i drapieżny, żywi się skorupiakami i robakami. Dorosły homarzec osiąga długość od 8 do 24 cm. Samce żyją do 12 lat, samice nawet do 30.
Stan zasobów
Niektóre stada w Morzu Północnym są na granicy ryzyka przełowienia. Wskaźniki eksploatacji stada w cieśninach Skagerrak i Kattegat pokazują, że jest ono w dobrej kondycji i jest dobrze zarządzane. Stan populacji w Morzu Celtyckim jest niepewny. Stado w Morzu Śródziemnym (Cieśnina Sycylijska) wykazuje pozytywne tendencje w ostatnich latach, ale presja połowowa jest wysoka.
Wpływ połowów na środowisko
Włoki denne naruszają dno morskie, co może powodować szkody dla wrażliwych siedlisk dennych. Trałowanie ma także miejsce na cennych, zimnowodnych koralowcach, które są szczególnie wrażliwe na takie zakłócenia. Dodatkowo łapanych jest wiele młodocianych ryb innych gatunków, jak morszczuki i dorsze. Mniejszy negatywny wpływ na środowisko mają połowy z użyciem koszy. Narzędzie pułapkowe to także wyższa przeżywalność ryb stanowiących przyłów i mniejszy wpływ na dno morskie.
