Lip 23, 2019
Opis gatunku
Dorada to ryba głównie drapieżna, żywi się skorupiakami, w tym małżami i ostrygami. Jest to ryba typowa dla Morza Śródziemnego. Występuje we wszystkich ciepłych, przybrzeżnych wodach słonawych, wzdłuż wybrzeża wschodniego Atlantyku występuje od Wysp Brytyjskich aż po Wyspy Kanaryjskie. Osiąga maksymalną wielkość 70 cm, średnio mierzy ok. 35 cm. Dorada jest jednym z głównych gatunków produkowanych w europejskiej akwakulturze. Hodowla znacznie przewyższa połowy dziko żyjących dorad. Wszystkie osobniki dorady rodzą się jako samce i dopiero w wieku ok. 2-3 lat zaczynają przeobrażać się w samice.
Połowy dziko żyjących ryb
Stan dziko żyjących stad
Z uwagi na brak oszacowań naukowych dla dorady, nie można nic powiedzieć o stanie jej zasobów, natomiast w niektórych rejonach Morza Śródziemnego są jednak oznaki silnej presji rybołówstwa.
Wpływ połowów na środowisko
Wpływ połowów dorady na środowisko jest ograniczony, połowy dziko żyjących ryb stanowią jedynie 5% światowej produkcji tych ryb.
Zarządzanie
Obecnie dla połowów dorady nie ma specjalnych planów zarządzania.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Dorada jest hodowana na dużą skalę w Morzu Śródziemnym. Hodowlę można prowadzić metodami intensywnymi, pół-intensywnymi i ekstensywnymi, na różne sposoby: w stawach przybrzeżnych, lagunach, czy sadzach, w instalacjach lądowych oraz klatkach morskich.
Wpływ na środowisko
Hodowla dorady w otwartych sadzach ma wiele negatywnych skutków środowiskowych. W celu uniknięcia wysokiego ryzyka związanego z szerokim rozpowszechnieniem chorób i pasożytów, stosuje się substancje odżywcze i chemiczne oraz antybiotyki, które przedostają się do środowiska, negatywnie wpływając na łańcuch pokarmowy. Uciekające ryby mogą osłabić dziko żyjące zasoby poprzez zmianę puli genetycznej, spowodowaną krzyżowaniem się z dziko żyjącymi rybami. W hodowlach ekologicznych stosowanie hormonów jest zakazane, a lekarstw nie stosuje się prewencyjnie, a jedynie w przypadkach choroby.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Mintaj to gatunek ryby z rodziny dorszowatych. Występuje w północnych morzach Pacyfiku od Cieśniny Beringa i wybrzeży Alaski po wybrzeże Kalifornii we wschodniej części Oceanu Spokojnego oraz przez wybrzeże Kamczatki aż do południowych wybrzeży Morza Japońskiego. Mierzy zazwyczaj około 75 cm długości i waży ciężar około 1,5 kg. Młode osobniki mintaja żywią się zooplanktonem, natomiast po osiągnięciu dojrzałości, żerują głównie na krylu, rybach i skorupiakach. Żyją średnio ok. 12 lat a maksymalnie do 30 lat.
Jest kluczowym gatunkiem gospodarczym na jednym z największych łowisk na świecie, rocznie pozyskuje się ponad półtora miliona ton tej ryby.
Stan zasobów
Stada mintaja znajdują się w dobrej kondycji, nie są przełowione a biomasa jest powyżej poziomów zrównoważonych.Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
W Stanach Zjednoczonych mintaj poławiany jest przy pomocy włoków pelagicznych. Połowy mintaja uznawane są za “czyste”, charakteryzują się mniej niż 1% przyłowu innych gatunków.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk biały jest stosunkowo dużym gatunkiem tuńczyka. Osiąga długość do 140 cm i wagę do 60 kg. Zamieszkuje umiarkowanie ciepłe, otwarte wody wszystkich oceanów. Podobnie jak inne gatunki tuńczyka, tuńczyk biały jest drapieżnikiem i żywi się rybami, skorupiakami i kalmarami.
Stan zasobów
Zasoby tuńczyka białego w Pacyfiku, Północnym i Południowym Atlantyku i w Oceanie Indyjskim nie są obecnie przełowione. Ich stan w wielu przypadkach poprawił się od ostatniej oceny. Zasoby w Morzu Śródziemnym i środkowowschodniej części Atlantyku są prawdopodobnie przełowione, ale dane są niepełne lub nieaktualne. Charakterystyczne cechy gatunku (późne dojrzewanie, długie życie i dymorfizm płciowy) sprawiają, że jest on wrażliwy na nadmierną eksploatację.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT).
Wpływ połowów na środowisko
Tuńczyki białe są poławiane głównie przy pomocy pelagicznych sznurów haczykowych lub węd ręcznych oraz takli. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie duże przyłowy gatunków zagrożonych, takich jak żółwie morskie, ptaki, rekiny i raje, jak również innych gatunków ryb. Rybołówstwo tuńczykowe stało się też główną przyczyną spadku liczebności wielu gatunków ptaków morskich np. albatrosów i petreli. Również skala odrzutów jest wysoka (np. marliny lub mieczniki). Rybołówstwo stosujące tradycyjne metody połowu, jak na przykład liny czy wędy jest dużo bardziej selektywne i nie powoduje prawie w ogóle przyłowów.
Zarządzanie
Systemy zarządzania obejmują tuńczyka białego, ale ich skuteczność różni się znacznie w zależności od obszaru połowu.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Łosoś pacyficzny to zbiorcza nazwa dla kilku gatunków ryb z rodziny łososiowatych, żyjących w zlewisku Oceanu Spokojnego i Oceanu Arktycznego. Łososie są rybami wędrownymi, które spędzają większość życia w morzu, wracając do rzek na tarło. Płynąc w górę rzeki na tarło pokonują wiele przeszkód, takich jak niskie kaskady i jazy. Łososie pacyficzne tworzą największe zasoby łososi na świecie. Wracając na tarło ryby te przechodzą szereg zmian fizjologicznych. Na przykład łuski i skóra niektórych z nich zmieniają barwę ze srebrzystej na intensywnie czerwoną. Samce wszystkich gatunków łososi pacyficznych wykształcają bardzo charakterystyczną, zagiętą, haczykowatą żuchwę, niektóre wykształcają dodatkowo garby na grzbiecie.
Stan zasobów
W całym północno-zachodnim Pacyfiku wiele stad dzikich łososi wykazuje trend spadkowy lub całkowite załamanie. W Stanach Zjednoczonych podejmuje się wiele wysiłków celem odtworzenia niektórych populacji dzikiego łososia ale bez znacznych sukcesów.
Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Rybołówstwo w wodach Alaski stosuje dość selektywne okrężnice, sieci skrzelowe i metodę trollingu. Sieci skrzelowe powodują przyłowy i odrzuty innych gatunków ryb. Podczas trollingu poławiane są inne ryby denne, które są następnie sprzedawane. Pułapki są głównym narzędziem stosowanym w połowach łososia przez rybołówstwo rosyjskie w wodach północnozachodniej części Pacyfiku. Ten typ rybołówstwa wyróżnia się selektywnością. Zdarzają się jednak przyłowy zagrożonej głowacicy syberyjskiej. Nielegalne połowy oraz fałszywe deklaracje połowowe stanowią problem w rybołówstwie rosyjskim.
Zarządzanie
Zarządzanie w rybołówstwie amerykańskim w wodach Alaski (północno-wschodniej części Pacyfiku) jest kompleksowe i skuteczne. W Kanadzie system zarządzania jest skuteczny, dzięki zastosowaniu cięć. W wodach północno zachodniej części Pacyfiku, system zarządzania stosowany w rosyjskim rybołówstwie używającym narzędzia pułapkowe jest częściowo skuteczny, natomiast brak jest skutecznego systemu zarządzania połowami przy użyciu sieci skrzelowych i pławnic.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Pstrąg tęczowy pochodzi z Ameryki Północnej, ale ze względu na swoją popularność dla połowów rekreacyjnych został sukcesywnie introdukowany na całym świecie. Obecnie występuje na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Pstrągi zamieszkują chłodne rzeki bogate w tlen. Są drapieżnikami, polują na małe ryby, żaby, owady i ich larwy. Samica pstrąga wykopuje dołek w dnie, szybko machając płetwami, do którego później składa ikrę. Po zapłodnieniu jej przez samca, para delikatnie zasypuje jajeczka.
Akwakultura
Lokalizacja / zużycie wody
Pstrągi tęczowe hoduje się w systemach zamkniętych lub przepływowych, które wymagają pompowania dużej ilości wody z naturalnych cieków, co może być problemem w suchych regionach m.in. Hiszpanii lub Włoch.
Zużycie karmy i energii
Do wyhodowania 1 kg pstrąga potrzeba paszy z ok. 1,8 kg innych ryb, co negatywnie wpływa na stada dziko żyjące. Wyłącznie w akwakulturach z certyfikatem ekologicznym, karma pochodzi ze zrównoważonych, przyjaznych środowisku źródeł, np. z odpadów z produkcji żywności.
Wpływ na środowisko
Ścieki z systemów przepływowych oraz hodowli w otwartych sadzach zawierają wysokie stężenie składników odżywczych, co prowadzi do eutrofizacji środowiska, rozprzestrzeniania się chorób i pasożytów na dziko żyjące populacje, jak również mieszania się ryb uciekających z hodowli z rybami dziko żyjącymi. W hodowli prowadzonej w stawach i zbiornikach zanieczyszczenie okolicznych wód jest częściowo ograniczone z uwagi na stosowanie filtrów i systemów oczyszczania. Tylko w akwakulturze ekologicznej, ścieki muszą być oczyszczone zanim zostaną uwolnione do środowiska.
Zarządzanie
W Europie Północnej i w Turcji wpływ na środowisko jest ograniczony rygorystycznymi przepisami. W Europie Południowej systemy zarządzania różnią się pomiędzy krajami i nie zawsze są ściśle wdrożone. W hodowlach ekologicznych przepisy są szczególnie rygorystyczne w celu uniemożliwienia ucieczki ryb hodowlanych, jak również przenoszenia chorób i pasożytów na dziko żyjące gatunki.
