Lip 23, 2019
Opis gatunku
Okoń zamieszkuje słodkie, płytkie i ciepłe wody Europy z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, Szkocji, zachodniej Skandynawii, południowych i środkowych Włoch i zachodniej części Bałkanów, a także Azję aż do rzeki Kołymy. Spotykany jest czasem w wodach słonawych np. W Morzu Bałtyckim. Osiąga nawet 60 cm długości i masę ciała do 4 kg. Młode okonie żywią się planktonem, później ikrą innych ryb (zwłaszcza karpiowatych). Dorosłe osobniki zjadają głównie ryby oraz większe bezkręgowce.
Stan zasobów
Całkowite połowy dzikich okoni europejskich wynoszą ok. 30 tys. ton rocznie.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Krab kieszeniec występuje we wschodnim Atlantyku, od północnych wybrzeży Maroka aż do Wysp Brytyjskich i Norwegii. Jest to gatunek występujący na piaszczystych, żwirowych i kamienistych dnach na głębokości ok. 6 do 40 metrów. Prowadzi nocny tryb życia. Ma ubarwienie brązowo-czerwone i wielkie, ważące nawet do 3 kg kleszcze, z charakterystycznymi czarnymi końcówkami. Krab ten jest głównie mięsożerny. Żywi się różnymi rodzajami skorupiaków, ryb, mięczaków, szkarłupni i padliną.
Stan zasobów
Stan zasobów oraz dostępność danych różnią się znacznie w poszczególnych obszarach połowowych. W wodach francuskich, w Morzu Celtyckim i Irlandzkim, w Kanale Angielskim wielkości stad i wyładunków są stabilne. W środkowej części Morza Północnego, w wodach norweskich i szkockich, brak wystarczających danych powoduje, że nieznana jest liczebność stad lub też dane w tym zakresie są niepotwierdzone. W Norwegii przyjmuje się, że stan zasobów kraba jest stabilny, a nawet wykazuje tendencję wzrostową, choć struktura populacji i liczebność nie są znane. W Morzu Śródziemnym zasoby kraba są eksploatowane na maksymalnym poziomie. Brak jest jednak informacji na temat liczebności stad. Brakuje również informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy włokami dennymi, stosowanymi obecnie jedynie w Morzu Śródziemnym, charakteryzują się wysokimi odrzutami i mogą mieć silny wpływ na różne gatunki, także na te wrażliwe oraz gatunki przydenne formujące siedliska.
Połowy z zastosowaniem więcierzy mają niewielki wpływ na cały ekosystem. Narzędzia pułapkowe można zaliczyć do selektywnych metod połowu. Połowy kraba tymi metodami nie wywołują znacznych szkód w przypadku zagrożonych, wrażliwych i chronionych gatunków.
Zarządzanie
Zarządzanie połowami kraba kieszeńca nie jest bardzo restrykcyjne. Krab ten nie jest objęty całkowitym dopuszczalnym połowem (TAC), stosowanym w rybołówstwie unijnym. Należy poprawić monitoring i system pozyskiwania danych.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Makrele atlantyckie są morskimi rybami wędrownymi i występują w Oceanie Atlantyckim, Morzu Śródziemnym i południowo zachodniej części Morza Bałtyckiego. Tworzą duże ławice i są rybami pelagicznymi tj. żyjącymi w otwartej toni wodnej. Ponadto są świetnymi pływakami, dzięki przystosowaniom takim jak: wydłużone ciało i silny ogon. Dorastają do 50 cm i osiągają wiek 17 lat. Zimę spędzają w głębszych wodach bez pożywienia, po czym przemieszczają się bliżej brzegów na wiosnę, kiedy temperatura wody oscyluje pomiędzy 11° i 14° C i tam odbywają tarło.
Stan zasobów
Populacja makreli atlantyckiej w północno-wschodniej części Atlantyku jest w dobrej kondycji, jednak jej połowy są prowadzone na zbyt wysokim poziomie. Również w rybołówstwie amerykańskim i kanadyjskim, w niektórych regionach, występują nadmierne połowy.
Wpływ połowów na środowisko
Makrela jest poławiana głównie przy użyciu okrężnic i włoków pelagicznych o relatywnie niskim wskaźniku przyłowu ryb. Inne gatunki zwierząt morskich, takie jak delfiny, wieloryby, ptaki lub żółwie morskie mogą jednak zaplątywać się w sieci. W obszarze Wysp Azorskich stosuje się wędy ręczne o dużej selektywności i mniejszym negatywnym wpływie na środowisko naturalne. Poza tym, połowy makreli uszczuplają bazę pokarmową dla ryb drapieżnych, ssaków i ptaków morskich.
Zarządzanie
Stado makreli w Atlantyku północno-wschodnim podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa Unii Europejskiej i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto poziom połowów makreli powinien być regulowany umową międzynarodową pomiędzy Unią Europejską, a państwami przybrzeżnymi posiadającymi uprawnienia do połowów na tym stadzie: Norwegią, Islandią, Wyspami Owczymi, Rosją i Grenlandią. W praktyce nie zawsze udaje się doprowadzić do podpisania takiej umowy przez wszystkie państwa poławiające makrelę, co w konsekwencji przyczynia się do prowadzenia nadmiernych połowów. W Morzu Śródziemnym brak jest planu zarządzania właściwego dla tego gatunku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Turbot to gatunek ryby flądrokształtnej, występującej w wodach o gliniastym i piaszczystym dnie, do 100 m głębokości. Turbot osiąga długość do 1 m i wagę do 25 kg. Jest drapieżnikiem, żywi się rybami (głównie witlinkiem i ostrobokiem), skorupiakami i mięczakami.
Połowy dziko żyjących ryb
Stan zasobów dziko żyjących
Liczebność zasobów w Morzu Północnym wzrosła i ich stan wydaje się być dobry. Śmiertelność połowowa w Morzu Śródziemnym jest wysoka. Nie ma informacji na temat stanu zasobów w Morzu Celtyckim.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy sieciami skrzelowymi nie są zrównoważoną metodą, ponieważ w sieci mogą przypadkowo zostać złapane ptaki i ssaki morskie. Połowy włokami dennymi i włokami ramowymi w rybołówstwie mieszanym, ukierunkowane na inne ryby flądrowate, charakteryzują się bardzo wysokimi odrzutami i mają negatywne oddziaływanie na dno morskie.
Zarządzanie
Zarządzanie połowami turbota objęte jest przepisami Wspólnej Polityki Rybołówstwa UE i obejmuje ustalanie maksymalnych limitów połowowych. System zarządzania jest wdrożony.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Do wyhodowania 1 kg turbota potrzeba ok. 3 kg ryb, co zagraża dziko żyjącym zasobom. Niestety, karma (mączka rybna i olej) nie pochodzi ze zrównoważonych źródeł i negatywnie wpływa na stan populacji dziko żyjących ryb poławianych na paszę. Infrastruktura dla akwakultury zużywa dużo energii w celu utrzymania przepływu wody.
Wpływ na środowisko
Turbot hodowany jest na lądzie w systemach przepływowych. Akwakultura turbota ma mały wpływ na sąsiadujące siedliska.
Zarządzanie
Hodowle turbota w Europie są kompleksowo i skutecznie zarządzane. Ryzyko negatywnego oddziaływania na środowisko jest więc niewielkie.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Szprot występuje w północno-wschodniej części Atlantyku, w Morzu Śródziemnym, Adriatyku, Morzu Bałtyckim i Morzu Czarnym. Jest morską rybą pelagiczną, tworzącą ławice niedaleko brzegu, czasami wchodzącą także w ujścia rzek (szczególnie osobniki młodociane). Może osiągnąć długość do 16 cm i żyje do 6 lat. Żywi się m.in. skorupiakami planktonowymi.
Stan zasobów
Szprot jest często łowiony w mieszanym rybołówstwie pelagicznym razem ze śledziem. Gatunek ten jest również poławiany na paszę, w tym na mączkę rybną, co generuje wysoką presję połowową. Stado w Morzu Bałtyckim znajduje się jeszcze w dobrej kondycji, jednak poławiane jest na zbyt wysokim poziomie, Liczebność stada wzdłuż wybrzeża irlandzkiego i szkockiego nie jest znana.
Wpływ połowów na środowisko
Głównym narzędziem do połowu szprota jest włok pelagiczny, który charakteryzuje się małymi przyłowami i nie oddziałuje bezpośrednio na dno morskie i organizmy z nim związane. Ponieważ szprot wchodzi w interakcje z innymi gatunkami m.in. stanowiąc bazę pokarmową dla wielu gatunków zwierząt morskich, połowy tych ryb mogą mieć pośrednio wpływ na te elementy ekosystemu.
Zarządzanie
Stado szprota w Morzu Bałtyckim podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto bałtyckie stado szprota zarządzane jest poprzez Wieloletni plan zarządzania dla stad ryb dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim z 2016 roku.
