Lip 23, 2019
Opis gatunku
Okoń zamieszkuje słodkie, płytkie i ciepłe wody Europy z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, Szkocji, zachodniej Skandynawii, południowych i środkowych Włoch i zachodniej części Bałkanów, a także Azję aż do rzeki Kołymy. Spotykany jest czasem w wodach słonawych np. W Morzu Bałtyckim. Osiąga nawet 60 cm długości i masę ciała do 4 kg. Młode okonie żywią się planktonem, później ikrą innych ryb (zwłaszcza karpiowatych). Dorosłe osobniki zjadają głównie ryby oraz większe bezkręgowce.
Stan zasobów
Całkowite połowy dzikich okoni europejskich wynoszą ok. 30 tys. ton rocznie.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Krab kieszeniec występuje we wschodnim Atlantyku, od północnych wybrzeży Maroka aż do Wysp Brytyjskich i Norwegii. Jest to gatunek występujący na piaszczystych, żwirowych i kamienistych dnach na głębokości ok. 6 do 40 metrów. Prowadzi nocny tryb życia. Ma ubarwienie brązowo-czerwone i wielkie, ważące nawet do 3 kg kleszcze, z charakterystycznymi czarnymi końcówkami. Krab ten jest głównie mięsożerny. Żywi się różnymi rodzajami skorupiaków, ryb, mięczaków, szkarłupni i padliną.
Stan zasobów
Stan zasobów oraz dostępność danych różnią się znacznie w poszczególnych obszarach połowowych. W wodach francuskich, w Morzu Celtyckim i Irlandzkim, w Kanale Angielskim wielkości stad i wyładunków są stabilne. W środkowej części Morza Północnego, w wodach norweskich i szkockich, brak wystarczających danych powoduje, że nieznana jest liczebność stad lub też dane w tym zakresie są niepotwierdzone. W Norwegii przyjmuje się, że stan zasobów kraba jest stabilny, a nawet wykazuje tendencję wzrostową, choć struktura populacji i liczebność nie są znane. W Morzu Śródziemnym zasoby kraba są eksploatowane na maksymalnym poziomie. Brak jest jednak informacji na temat liczebności stad. Brakuje również informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy włokami dennymi, stosowanymi obecnie jedynie w Morzu Śródziemnym, charakteryzują się wysokimi odrzutami i mogą mieć silny wpływ na różne gatunki, także na te wrażliwe oraz gatunki przydenne formujące siedliska.
Połowy z zastosowaniem więcierzy mają niewielki wpływ na cały ekosystem. Narzędzia pułapkowe można zaliczyć do selektywnych metod połowu. Połowy kraba tymi metodami nie wywołują znacznych szkód w przypadku zagrożonych, wrażliwych i chronionych gatunków.
Zarządzanie
Zarządzanie połowami kraba kieszeńca nie jest bardzo restrykcyjne. Krab ten nie jest objęty całkowitym dopuszczalnym połowem (TAC), stosowanym w rybołówstwie unijnym. Należy poprawić monitoring i system pozyskiwania danych.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk biały jest stosunkowo dużym gatunkiem tuńczyka. Osiąga długość do 140 cm i wagę do 60 kg. Zamieszkuje umiarkowanie ciepłe, otwarte wody wszystkich oceanów. Podobnie jak inne gatunki tuńczyka, tuńczyk biały jest drapieżnikiem i żywi się rybami, skorupiakami i kalmarami.
Stan zasobów
Zasoby tuńczyka białego w Pacyfiku, Północnym i Południowym Atlantyku i w Oceanie Indyjskim nie są obecnie przełowione. Ich stan w wielu przypadkach poprawił się od ostatniej oceny. Zasoby w Morzu Śródziemnym i środkowowschodniej części Atlantyku są prawdopodobnie przełowione, ale dane są niepełne lub nieaktualne. Charakterystyczne cechy gatunku (późne dojrzewanie, długie życie i dymorfizm płciowy) sprawiają, że jest on wrażliwy na nadmierną eksploatację.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT).
Wpływ połowów na środowisko
Tuńczyki białe są poławiane głównie przy pomocy pelagicznych sznurów haczykowych lub węd ręcznych oraz takli. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie duże przyłowy gatunków zagrożonych, takich jak żółwie morskie, ptaki, rekiny i raje, jak również innych gatunków ryb. Rybołówstwo tuńczykowe stało się też główną przyczyną spadku liczebności wielu gatunków ptaków morskich np. albatrosów i petreli. Również skala odrzutów jest wysoka (np. marliny lub mieczniki). Rybołówstwo stosujące tradycyjne metody połowu, jak na przykład liny czy wędy jest dużo bardziej selektywne i nie powoduje prawie w ogóle przyłowów.
Zarządzanie
Systemy zarządzania obejmują tuńczyka białego, ale ich skuteczność różni się znacznie w zależności od obszaru połowu.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Karmazyn (zwany też karmazynem atlantyckim), to długo żyjąca (nawet ponad 60 lat) ryba o czerwonym ubarwieniu. Zamieszkuje Północny Atlantyk, od wybrzeży Północnej Europy do Ameryki, Grenlandii i Islandii, na głębokości nawet do 1000 metrów! Może mierzyć maksymalnie do 1 metra długości (średnio ok. 40-55 cm) i ważyć do 15 kg. Karmazyny rosną bardzo powoli, przez co są bardzo narażone na nadmierne połowy. Ich populacje potrzebują dużo czasu aby się odtworzyć. Żywią się głównie planktonem, ale duże, dorosłe osobniki mogą polować na inne, mniejsze ryby (np. śledzie).
Stan zasobów
Stada karmazyna u wybrzeży Islandii, Wysp Owczych i Grenlandii mają pełną zdolność do reprodukcji, a ich biomasa wzrasta. Poziom ich eksploatacji znacząco się zmniejszył. Zasoby karmazyna we wschodniej Arktyce i Morzu Norweskim są przełowione. Jego biomasa spada od roku 1990 i obecnie znajduje się na historycznie niskim poziomie. Karmazyn znajduje się na norweskiej czerwonej liście gatunków zagrożonych.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN Karmazyn mentela (Sebastes mentella) jest zaklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC). Ocena ta jest jednak sprzed 10 lat. Dla Karmazyna atlantyckiego (Sebastes norvegicus) brakuje oceny IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Głównym narzędziem stosowanym w połowach karmazyna są włoki, w które łapane są przypadkowo, jako przyłów, zagrożone gatunki rekinów i raj oraz niewymiarowe karmazyny. Natomiast stosowanie sieci skrzelowych może mieć negatywny wpływ na wieloryby i delfiny (z uwagi na cienki materiał, z którego zbudowana jest sieć, niemożliwy do wykrycia przez morskie ssaki wykorzystujące echolokację) oraz m.in. na zagrożone wyginięciem gatunki płaszczek.
Zarządzanie
Jedynie system zarządzania w Północnowschodnim Atlantyku jest w znacznym stopniu skuteczny dla stad karmazyna. W innych rejonach brak jest planów zarządzania połowami, jak również brak umów gwarantujących odpowiedzialne podejście poszczególnych krajów oraz Unii Europejskiej. Wdrożono tylko ogólne przepisy, w tym zamknięcia łowisk, zakaz odrzutów dla gatunków poławianych komercyjnie,, ale są one nie w pełni wdrożone i jedynie częściowo skuteczne dla ochrony zasobów.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk żółtopłetwy występuje w tropikalnych i umiarkowanych regionach Oceanu Atlantyckiego, Pacyfiku oraz w Oceanie Indyjskim. Jak wszystkie tuńczyki jest drapieżnikiem i pokonuje długie dystanse. Żywi się głównie rybami, skorupiakami i kałamarnicami. Dorasta do ok. 240 cm i 200 kg. Tuńczyki żółtopłetwe są zdolne do utrzymania temperatury ciała kilka stopni powyżej temperatury otoczenia.
Stan zasobów
W Oceanie Atlantyckim, Indyjskim i wschodniej i zachodniej części Pacyfiku istnieją odrębne populacje tuńczyka żółtopłetwego. Populacja w Oceanie Indyjskim jest przełowiona i nadal intensywnie eksploatowana, populacja we wschodnim Pacyfiku jest przełowiona, ale nie jest już intensywnie eksploatowana, natomiast populacja w Atlantyku jest prawdopodobnie przełowiona. W oparciu o najnowsze oceny, liczebność populacji tuńczyka żółtopłetwego spadła do 34% względem poziomu pierwotnego. Na świecie poławia się rocznie ok. 1,5 miliona ton tuńczyków żółtopłetwych.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT), a jego populacja wykazuje trend spadkowy.
Wpływ połowów na środowisko
W połowach okrężnicami wykorzystuje się fakt, że tuńczyki gromadzą się wokół pływających obiektów w celu żerowania, więc stosowane są narzędzia powodujące koncentrację ryb (FAD). Przy tak prowadzonych połowach następuje przyłów wrażliwych i zagrożonych gatunków, takich jak rekiny, raje, młodociane tuńczyki żółtopłetwe. W przypadku niektórych gatunków, połowy tuńczyka są zdecydowaną przyczyną spadku liczebności, a przyłowy młodocianych tuńczyków dodatkowo osłabiają stan ich zasobów. Przyłowy są mniejsze, jeśli okrężnice stosowane są bez narzędzi powodujących koncentrację ryb. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie wysokie przyłowy ptaków morskich, głównie albatrosów i petreli, jak również innych wrażliwych gatunków ryb i żółwi morskich.
Rybołówstwo tradycyjne przy użyciu węd ręcznych i lin połowowych jest dużo bardziej selektywne i prawie nie powoduje przyłowów. Tuńczyki to duże drapieżniki, więc spadek ich populacji znacznie oddziałuje na łańcuch pokarmowy w środowisku.
Zarządzanie
Stosowane środki zarządzania nie są wystarczające, aby chronić tuńczyka żółtopłetwego i inne gatunki zwierząt. Głównym problemem jest brak limitów połowowych, niedostateczny nadzór i kontrola. Organizacje odpowiedzialne za zarządzanie połowami tuńczyka często nie są w stanie wdrożyć skutecznie własnych regulacji.
