Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk biały jest stosunkowo dużym gatunkiem tuńczyka. Osiąga długość do 140 cm i wagę do 60 kg. Zamieszkuje umiarkowanie ciepłe, otwarte wody wszystkich oceanów. Podobnie jak inne gatunki tuńczyka, tuńczyk biały jest drapieżnikiem i żywi się rybami, skorupiakami i kalmarami.
Stan zasobów
Zasoby tuńczyka białego w Pacyfiku, Północnym i Południowym Atlantyku i w Oceanie Indyjskim nie są obecnie przełowione. Ich stan w wielu przypadkach poprawił się od ostatniej oceny. Zasoby w Morzu Śródziemnym i środkowowschodniej części Atlantyku są prawdopodobnie przełowione, ale dane są niepełne lub nieaktualne. Charakterystyczne cechy gatunku (późne dojrzewanie, długie życie i dymorfizm płciowy) sprawiają, że jest on wrażliwy na nadmierną eksploatację.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT).
Wpływ połowów na środowisko
Tuńczyki białe są poławiane głównie przy pomocy pelagicznych sznurów haczykowych lub węd ręcznych oraz takli. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie duże przyłowy gatunków zagrożonych, takich jak żółwie morskie, ptaki, rekiny i raje, jak również innych gatunków ryb. Rybołówstwo tuńczykowe stało się też główną przyczyną spadku liczebności wielu gatunków ptaków morskich np. albatrosów i petreli. Również skala odrzutów jest wysoka (np. marliny lub mieczniki). Rybołówstwo stosujące tradycyjne metody połowu, jak na przykład liny czy wędy jest dużo bardziej selektywne i nie powoduje prawie w ogóle przyłowów.
Zarządzanie
Systemy zarządzania obejmują tuńczyka białego, ale ich skuteczność różni się znacznie w zależności od obszaru połowu.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Karmazyn (zwany też karmazynem atlantyckim), to długo żyjąca (nawet ponad 60 lat) ryba o czerwonym ubarwieniu. Zamieszkuje Północny Atlantyk, od wybrzeży Północnej Europy do Ameryki, Grenlandii i Islandii, na głębokości nawet do 1000 metrów! Może mierzyć maksymalnie do 1 metra długości (średnio ok. 40-55 cm) i ważyć do 15 kg. Karmazyny rosną bardzo powoli, przez co są bardzo narażone na nadmierne połowy. Ich populacje potrzebują dużo czasu aby się odtworzyć. Żywią się głównie planktonem, ale duże, dorosłe osobniki mogą polować na inne, mniejsze ryby (np. śledzie).
Stan zasobów
Stada karmazyna u wybrzeży Islandii, Wysp Owczych i Grenlandii mają pełną zdolność do reprodukcji, a ich biomasa wzrasta. Poziom ich eksploatacji znacząco się zmniejszył. Zasoby karmazyna we wschodniej Arktyce i Morzu Norweskim są przełowione. Jego biomasa spada od roku 1990 i obecnie znajduje się na historycznie niskim poziomie. Karmazyn znajduje się na norweskiej czerwonej liście gatunków zagrożonych.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN Karmazyn mentela (Sebastes mentella) jest zaklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC). Ocena ta jest jednak sprzed 10 lat. Dla Karmazyna atlantyckiego (Sebastes norvegicus) brakuje oceny IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Głównym narzędziem stosowanym w połowach karmazyna są włoki, w które łapane są przypadkowo, jako przyłów, zagrożone gatunki rekinów i raj oraz niewymiarowe karmazyny. Natomiast stosowanie sieci skrzelowych może mieć negatywny wpływ na wieloryby i delfiny (z uwagi na cienki materiał, z którego zbudowana jest sieć, niemożliwy do wykrycia przez morskie ssaki wykorzystujące echolokację) oraz m.in. na zagrożone wyginięciem gatunki płaszczek.
Zarządzanie
Jedynie system zarządzania w Północnowschodnim Atlantyku jest w znacznym stopniu skuteczny dla stad karmazyna. W innych rejonach brak jest planów zarządzania połowami, jak również brak umów gwarantujących odpowiedzialne podejście poszczególnych krajów oraz Unii Europejskiej. Wdrożono tylko ogólne przepisy, w tym zamknięcia łowisk, zakaz odrzutów dla gatunków poławianych komercyjnie,, ale są one nie w pełni wdrożone i jedynie częściowo skuteczne dla ochrony zasobów.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk żółtopłetwy występuje w tropikalnych i umiarkowanych regionach Oceanu Atlantyckiego, Pacyfiku oraz w Oceanie Indyjskim. Jak wszystkie tuńczyki jest drapieżnikiem i pokonuje długie dystanse. Żywi się głównie rybami, skorupiakami i kałamarnicami. Dorasta do ok. 240 cm i 200 kg. Tuńczyki żółtopłetwe są zdolne do utrzymania temperatury ciała kilka stopni powyżej temperatury otoczenia.
Stan zasobów
W Oceanie Atlantyckim, Indyjskim i wschodniej i zachodniej części Pacyfiku istnieją odrębne populacje tuńczyka żółtopłetwego. Populacja w Oceanie Indyjskim jest przełowiona i nadal intensywnie eksploatowana, populacja we wschodnim Pacyfiku jest przełowiona, ale nie jest już intensywnie eksploatowana, natomiast populacja w Atlantyku jest prawdopodobnie przełowiona. W oparciu o najnowsze oceny, liczebność populacji tuńczyka żółtopłetwego spadła do 34% względem poziomu pierwotnego. Na świecie poławia się rocznie ok. 1,5 miliona ton tuńczyków żółtopłetwych.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT), a jego populacja wykazuje trend spadkowy.
Wpływ połowów na środowisko
W połowach okrężnicami wykorzystuje się fakt, że tuńczyki gromadzą się wokół pływających obiektów w celu żerowania, więc stosowane są narzędzia powodujące koncentrację ryb (FAD). Przy tak prowadzonych połowach następuje przyłów wrażliwych i zagrożonych gatunków, takich jak rekiny, raje, młodociane tuńczyki żółtopłetwe. W przypadku niektórych gatunków, połowy tuńczyka są zdecydowaną przyczyną spadku liczebności, a przyłowy młodocianych tuńczyków dodatkowo osłabiają stan ich zasobów. Przyłowy są mniejsze, jeśli okrężnice stosowane są bez narzędzi powodujących koncentrację ryb. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie wysokie przyłowy ptaków morskich, głównie albatrosów i petreli, jak również innych wrażliwych gatunków ryb i żółwi morskich.
Rybołówstwo tradycyjne przy użyciu węd ręcznych i lin połowowych jest dużo bardziej selektywne i prawie nie powoduje przyłowów. Tuńczyki to duże drapieżniki, więc spadek ich populacji znacznie oddziałuje na łańcuch pokarmowy w środowisku.
Zarządzanie
Stosowane środki zarządzania nie są wystarczające, aby chronić tuńczyka żółtopłetwego i inne gatunki zwierząt. Głównym problemem jest brak limitów połowowych, niedostateczny nadzór i kontrola. Organizacje odpowiedzialne za zarządzanie połowami tuńczyka często nie są w stanie wdrożyć skutecznie własnych regulacji.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Sandacz to największa ryba z rodziny okoniowatych w Europie. Jest drapieżnikiem, żyjącym w wolno płynących rzekach, jeziorach i europejskich akwenach portowych. Sandacze osiągają 130 cm długości, mogą ważyć nawet 12-18 kilogramów. Gatunek rodzimy dla wschodniej Europy, po wprowadzeniu zarybiania, sandacze występują także w niemal wszystkich wodach zachodniej Europy. Zamieszkują również słonawe wody Morza Bałtyckiego. Żyją w głębszych wodach i rosną bardzo szybko. Długość życia sandacza to od 10 do 20 lat. Płynąc za ofiarą potrafią osiągać duże prędkości. Sandacz to bardzo popularna i cenna ryba dla wędkarstwa.
Stan zasobów
Sandacze są intensywnie poławiane w Morzu Bałtyckim oraz w niektórych wodach śródlądowych. W wielu obszarach występują też oznaki przełowienia. Ocenia się, że bez zarybiania w wielu wodach nie udałoby się utrzymać populacji sandacza. Globalnie poławia się ok. 20 tys. ton tej ryby.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Wpływ połowów na środowisko
Systematyczne odławianie ryb drapieżnych, takich jak sandacz, które znajdują się na szczycie łańcucha pokarmowego, a także samo zarybianie mogą powodować zmiany w ekosystemie. Dodatkowo, stosowane w Bałtyku do połowu sandacza sieci skrzelowe mogą prowadzić do przyłowów zagrożonych morświnów.
Zarządzanie
W przypadkach, w których możliwa była ocena skuteczności zarządzania, stwierdzono, że jest ono częściowo lub mało skuteczne.
Akwakultura
Hodowle sandacza są nadal rzadko spotykane. Sandacze hodowane są w systemach o zamkniętym obiegu, które mają relatywnie mały wpływ na środowisko. Sandacze wymagają dużych ilości białka – 3 kg dziko żyjących ryb jest potrzebnych do wyprodukowania 1 kg sandacza. Coraz większe starania pokładane są w celu pozyskiwania paszy ze zrównoważonych źródeł. Hodowla sandacza podlega surowym i kompleksowym przepisom w zakresie ważnych aspektów akwakultury. Przepisy wdrażane są skutecznie.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Bonito jest gatunkiem małego tuńczyka poławianym na największą skalę na świecie. Ten popularny gatunek tuńczyka jest stosunkowo niewielki, osiąga długość ok. 80-100 cm i wagę ok. 20 kg. Bonito występuje powszechnie w wielu regionach, dojrzewa wcześnie i ma dużą zdolność reprodukcji.
Stan zasobów
Ze względu na wahania zdolności reprodukcyjnych, trudno jest oszacować stan zasobów Bonito, jak również wpływ rybołówstwa na te zasoby. Pomimo tego, wszystkie stada Bonito są obecnie oceniane jako stada w dobrej kondycji, eksploatowane w sposób umiarkowany.
Połowy tuńczyka bonito rosną stale od lat 50-tych ubiegłego wieku, obecnie na świecie poławia się ok. 3 milionów ton rocznie!
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Wpływ połowów na środowisko
Połowy najczęściej prowadzone są przy pomocy okrężnic. Użycie narzędzi powodujących koncentrację ryb, powoduje duże przyłowy gatunków chronionych, takich jak rekiny, raje i inne gatunki tuńczyka. Jeżeli przy połowach okrężnicami nie stosuje się narzędzi powodujących koncentrację ryb, przyłowy są niższe, ale nadal występują. Połowy prowadzone przy pomocy lin są najbardziej selektywne i spełniają warunki zrównoważonego rybołówstwa, ale jednocześnie wywierają presję na gatunki ryb stosowane jako przynęta.
Zarządzanie
Regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem (RFMOs) istnieją we wszystkich obszarach połowu Bonito. Często jednak brakuje kontroli nad wdrażaniem ich rekomendacji w zakresie zarządzania połowami tuńczyków oraz ich ochroną, jak również ochroną innych gatunków przed przełowieniem oraz nielegalnymi połowami.
