Lip 23, 2019
Opis gatunku
Podobnie jak flądra, gładzica należy do ryb z grupy płastug. Płastugi mają podobny tryb życia i budowę ciała do chrzęstnoszkieletowych płaszczek, jednak nie są z nimi spokrewnione. Charakterystyczne dla gładzicy, jak i innych płastug, jest położenie oczu po jednej stronie spłaszczonego ciała, przy czym jeden bok ciała jest niezabarwiony, a drugi barwny. Larwa gładzicy ma początkowo symetryczne ciało, a wraz ze wzrostem, kości czaszki i oczy przesuwają się na jeden z boków głowy. Gatunek jest spotykany w wodach przybrzeżnych Oceanu Atlantyckiego, w Morzu Śródziemnym, Morzu Bałtyckim i Morzu Białym.
Stan zasobów
Wielkość populacji większości stad gładzicy w Atlantyku północno-wschodnim jest dobra, a połowy prowadzone są na zrównoważonym poziomie. W przypadku niektórych stad np. w Zatoce Biskajskiej i wodach na zachód od Irlandii brakuje danych naukowych, aby oszacować wielkość populacji.
Wpływ połowów na środowisko
Ryby flądrowate poławiane są przy użyciu różnych narzędzi. W południowej części Morza Północnego stosuje się włoki rozprzowe, które są metodą bardzo destrukcyjną, ponieważ orzą dno morskie ciężkimi łańcuchami, zabijając przy tym i łowiąc przypadkowo wiele morskich organizmów. Nowoczesne zelektryfikowane włoki rozprzowe powodują mniejsze szkody w dnie morskim, jak i również mniej przyłowu ryb. Znajdują się jednak stale w fazie prób i badań i nie wiadomo jakie potencjalnie negatywne efekty może mieć ta metoda na gatunki morskie i inne elementy ekosystemu.
Połowy niewodami duńskimi są często stosowane w rybołówstwie przybrzeżnym. Skutkują mniejszym przyłowem i w mniejszym stopniu uszkadzają dno morskie niż włoki rozprzowe.
Wszystkie te metody mają jednak wysoki wskaźnik przyłowu, ponieważ są mało selektywne i w efekcie powodują niepotrzebną śmierć wielu zwierząt morskich.
Zarządzanie
Gładzica podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i dla stad tego gatunku są ustanawiane coroczne unijne limity połowowe. Środki ochronne w odniesieniu do gładzicy są wymienione w Bałtyckim wieloletnim planie zarządzania dla stad ryb dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim z 2016 roku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Krab kieszeniec występuje we wschodnim Atlantyku, od północnych wybrzeży Maroka aż do Wysp Brytyjskich i Norwegii. Jest to gatunek występujący na piaszczystych, żwirowych i kamienistych dnach na głębokości ok. 6 do 40 metrów. Prowadzi nocny tryb życia. Ma ubarwienie brązowo-czerwone i wielkie, ważące nawet do 3 kg kleszcze, z charakterystycznymi czarnymi końcówkami. Krab ten jest głównie mięsożerny. Żywi się różnymi rodzajami skorupiaków, ryb, mięczaków, szkarłupni i padliną.
Stan zasobów
Stan zasobów oraz dostępność danych różnią się znacznie w poszczególnych obszarach połowowych. W wodach francuskich, w Morzu Celtyckim i Irlandzkim, w Kanale Angielskim wielkości stad i wyładunków są stabilne. W środkowej części Morza Północnego, w wodach norweskich i szkockich, brak wystarczających danych powoduje, że nieznana jest liczebność stad lub też dane w tym zakresie są niepotwierdzone. W Norwegii przyjmuje się, że stan zasobów kraba jest stabilny, a nawet wykazuje tendencję wzrostową, choć struktura populacji i liczebność nie są znane. W Morzu Śródziemnym zasoby kraba są eksploatowane na maksymalnym poziomie. Brak jest jednak informacji na temat liczebności stad. Brakuje również informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy włokami dennymi, stosowanymi obecnie jedynie w Morzu Śródziemnym, charakteryzują się wysokimi odrzutami i mogą mieć silny wpływ na różne gatunki, także na te wrażliwe oraz gatunki przydenne formujące siedliska.
Połowy z zastosowaniem więcierzy mają niewielki wpływ na cały ekosystem. Narzędzia pułapkowe można zaliczyć do selektywnych metod połowu. Połowy kraba tymi metodami nie wywołują znacznych szkód w przypadku zagrożonych, wrażliwych i chronionych gatunków.
Zarządzanie
Zarządzanie połowami kraba kieszeńca nie jest bardzo restrykcyjne. Krab ten nie jest objęty całkowitym dopuszczalnym połowem (TAC), stosowanym w rybołówstwie unijnym. Należy poprawić monitoring i system pozyskiwania danych.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Miruna zamieszkuje wody południowo-zachodniego Pacyfiku wokół wybrzeży Nowej Zelandii oraz wzdłuż południowych wybrzeży Australii. Jest to gatunek przydenny występujący na głębokościach od 30 do 500 m. Miruna osiąga przeciętnie rozmiar około 80 cm i wagę około 1,5 kg. Jest to gatunek drapieżny – poluje przede wszystkim na mniejsze ryby, ale także na skorupiaki oraz kałamarnice.
Stan zasobów
Biomasa jest powyżej poziomów referencyjnych do ochrony, ale znajduje się na jednym z najniższych poziomów od ponad 20 lat. Od 2001 roku połowy tej ryby stale maleją ze względu na malejące limity połowowe.
Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Miruny poławiane są głównie przy pomocy włoków dennych i pelagicznych.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Okoń zamieszkuje słodkie, płytkie i ciepłe wody Europy z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, Szkocji, zachodniej Skandynawii, południowych i środkowych Włoch i zachodniej części Bałkanów, a także Azję aż do rzeki Kołymy. Spotykany jest czasem w wodach słonawych np. W Morzu Bałtyckim. Osiąga nawet 60 cm długości i masę ciała do 4 kg. Młode okonie żywią się planktonem, później ikrą innych ryb (zwłaszcza karpiowatych). Dorosłe osobniki zjadają głównie ryby oraz większe bezkręgowce.
Stan zasobów
Całkowite połowy dzikich okoni europejskich wynoszą ok. 30 tys. ton rocznie.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Rak szlachetny prowadzi nocny tryb życia, żywi się częściami roślin i drobnymi bezkręgowcami. Pełni istotną rolę czyszcząc dno z rozkładających się resztek. Rak szlachetny był kiedyś bardzo popularnym gatunkiem raka w polskich wodach słodkich. Niestety jest to gatunek bardzo wrażliwy na zanieczyszczenia oraz wszelkie zmiany w środowisku. Dodatkowo w XIX wieku przywleczono z Ameryki Północnej dżumę raczą, chorobę, która uśmierciła dużą część populacji raka szlachetnego w Europie. Kolejnym czynnikiem, który wpłynął negatywnie na liczebność tego gatunku, była introdukcja raka pręgowanego, który zaczął wypierać raka szlachetnego ze środowiska.
Raki, w szczególności rak szlachetny, były spożywane w Europie kontynentalnej od średniowiecza
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN rak szlachetny jest zaklasyfikowany jako gatunek narażony (VU), a jego populacja wykazuje trend spadkowy.
W całej Europie reintrodukcje są powszechnie stosowanymi metodami ochrony populacji raka szlachetnego.
