Lip 23, 2019
Opis gatunku
Miruna zamieszkuje wody południowo-zachodniego Pacyfiku wokół wybrzeży Nowej Zelandii oraz wzdłuż południowych wybrzeży Australii. Jest to gatunek przydenny występujący na głębokościach od 30 do 500 m. Miruna osiąga przeciętnie rozmiar około 80 cm i wagę około 1,5 kg. Jest to gatunek drapieżny – poluje przede wszystkim na mniejsze ryby, ale także na skorupiaki oraz kałamarnice.
Stan zasobów
Biomasa jest powyżej poziomów referencyjnych do ochrony, ale znajduje się na jednym z najniższych poziomów od ponad 20 lat. Od 2001 roku połowy tej ryby stale maleją ze względu na malejące limity połowowe.
Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Miruny poławiane są głównie przy pomocy włoków dennych i pelagicznych.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Szprot występuje w północno-wschodniej części Atlantyku, w Morzu Śródziemnym, Adriatyku, Morzu Bałtyckim i Morzu Czarnym. Jest morską rybą pelagiczną, tworzącą ławice niedaleko brzegu, czasami wchodzącą także w ujścia rzek (szczególnie osobniki młodociane). Może osiągnąć długość do 16 cm i żyje do 6 lat. Żywi się m.in. skorupiakami planktonowymi.
Stan zasobów
Szprot jest często łowiony w mieszanym rybołówstwie pelagicznym razem ze śledziem. Gatunek ten jest również poławiany na paszę, w tym na mączkę rybną, co generuje wysoką presję połowową. Stado w Morzu Bałtyckim znajduje się jeszcze w dobrej kondycji, jednak poławiane jest na zbyt wysokim poziomie, Liczebność stada wzdłuż wybrzeża irlandzkiego i szkockiego nie jest znana.
Wpływ połowów na środowisko
Głównym narzędziem do połowu szprota jest włok pelagiczny, który charakteryzuje się małymi przyłowami i nie oddziałuje bezpośrednio na dno morskie i organizmy z nim związane. Ponieważ szprot wchodzi w interakcje z innymi gatunkami m.in. stanowiąc bazę pokarmową dla wielu gatunków zwierząt morskich, połowy tych ryb mogą mieć pośrednio wpływ na te elementy ekosystemu.
Zarządzanie
Stado szprota w Morzu Bałtyckim podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto bałtyckie stado szprota zarządzane jest poprzez Wieloletni plan zarządzania dla stad ryb dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim z 2016 roku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Mintaj to gatunek ryby z rodziny dorszowatych. Występuje w północnych morzach Pacyfiku od Cieśniny Beringa i wybrzeży Alaski po wybrzeże Kalifornii we wschodniej części Oceanu Spokojnego oraz przez wybrzeże Kamczatki aż do południowych wybrzeży Morza Japońskiego. Mierzy zazwyczaj około 75 cm długości i waży ciężar około 1,5 kg. Młode osobniki mintaja żywią się zooplanktonem, natomiast po osiągnięciu dojrzałości, żerują głównie na krylu, rybach i skorupiakach. Żyją średnio ok. 12 lat a maksymalnie do 30 lat.
Jest kluczowym gatunkiem gospodarczym na jednym z największych łowisk na świecie, rocznie pozyskuje się ponad półtora miliona ton tej ryby.
Stan zasobów
Stada mintaja znajdują się w dobrej kondycji, nie są przełowione a biomasa jest powyżej poziomów zrównoważonych.Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
W Stanach Zjednoczonych mintaj poławiany jest przy pomocy włoków pelagicznych. Połowy mintaja uznawane są za “czyste”, charakteryzują się mniej niż 1% przyłowu innych gatunków.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk biały jest stosunkowo dużym gatunkiem tuńczyka. Osiąga długość do 140 cm i wagę do 60 kg. Zamieszkuje umiarkowanie ciepłe, otwarte wody wszystkich oceanów. Podobnie jak inne gatunki tuńczyka, tuńczyk biały jest drapieżnikiem i żywi się rybami, skorupiakami i kalmarami.
Stan zasobów
Zasoby tuńczyka białego w Pacyfiku, Północnym i Południowym Atlantyku i w Oceanie Indyjskim nie są obecnie przełowione. Ich stan w wielu przypadkach poprawił się od ostatniej oceny. Zasoby w Morzu Śródziemnym i środkowowschodniej części Atlantyku są prawdopodobnie przełowione, ale dane są niepełne lub nieaktualne. Charakterystyczne cechy gatunku (późne dojrzewanie, długie życie i dymorfizm płciowy) sprawiają, że jest on wrażliwy na nadmierną eksploatację.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT).
Wpływ połowów na środowisko
Tuńczyki białe są poławiane głównie przy pomocy pelagicznych sznurów haczykowych lub węd ręcznych oraz takli. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie duże przyłowy gatunków zagrożonych, takich jak żółwie morskie, ptaki, rekiny i raje, jak również innych gatunków ryb. Rybołówstwo tuńczykowe stało się też główną przyczyną spadku liczebności wielu gatunków ptaków morskich np. albatrosów i petreli. Również skala odrzutów jest wysoka (np. marliny lub mieczniki). Rybołówstwo stosujące tradycyjne metody połowu, jak na przykład liny czy wędy jest dużo bardziej selektywne i nie powoduje prawie w ogóle przyłowów.
Zarządzanie
Systemy zarządzania obejmują tuńczyka białego, ale ich skuteczność różni się znacznie w zależności od obszaru połowu.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk żółtopłetwy występuje w tropikalnych i umiarkowanych regionach Oceanu Atlantyckiego, Pacyfiku oraz w Oceanie Indyjskim. Jak wszystkie tuńczyki jest drapieżnikiem i pokonuje długie dystanse. Żywi się głównie rybami, skorupiakami i kałamarnicami. Dorasta do ok. 240 cm i 200 kg. Tuńczyki żółtopłetwe są zdolne do utrzymania temperatury ciała kilka stopni powyżej temperatury otoczenia.
Stan zasobów
W Oceanie Atlantyckim, Indyjskim i wschodniej i zachodniej części Pacyfiku istnieją odrębne populacje tuńczyka żółtopłetwego. Populacja w Oceanie Indyjskim jest przełowiona i nadal intensywnie eksploatowana, populacja we wschodnim Pacyfiku jest przełowiona, ale nie jest już intensywnie eksploatowana, natomiast populacja w Atlantyku jest prawdopodobnie przełowiona. W oparciu o najnowsze oceny, liczebność populacji tuńczyka żółtopłetwego spadła do 34% względem poziomu pierwotnego. Na świecie poławia się rocznie ok. 1,5 miliona ton tuńczyków żółtopłetwych.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT), a jego populacja wykazuje trend spadkowy.
Wpływ połowów na środowisko
W połowach okrężnicami wykorzystuje się fakt, że tuńczyki gromadzą się wokół pływających obiektów w celu żerowania, więc stosowane są narzędzia powodujące koncentrację ryb (FAD). Przy tak prowadzonych połowach następuje przyłów wrażliwych i zagrożonych gatunków, takich jak rekiny, raje, młodociane tuńczyki żółtopłetwe. W przypadku niektórych gatunków, połowy tuńczyka są zdecydowaną przyczyną spadku liczebności, a przyłowy młodocianych tuńczyków dodatkowo osłabiają stan ich zasobów. Przyłowy są mniejsze, jeśli okrężnice stosowane są bez narzędzi powodujących koncentrację ryb. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie wysokie przyłowy ptaków morskich, głównie albatrosów i petreli, jak również innych wrażliwych gatunków ryb i żółwi morskich.
Rybołówstwo tradycyjne przy użyciu węd ręcznych i lin połowowych jest dużo bardziej selektywne i prawie nie powoduje przyłowów. Tuńczyki to duże drapieżniki, więc spadek ich populacji znacznie oddziałuje na łańcuch pokarmowy w środowisku.
Zarządzanie
Stosowane środki zarządzania nie są wystarczające, aby chronić tuńczyka żółtopłetwego i inne gatunki zwierząt. Głównym problemem jest brak limitów połowowych, niedostateczny nadzór i kontrola. Organizacje odpowiedzialne za zarządzanie połowami tuńczyka często nie są w stanie wdrożyć skutecznie własnych regulacji.
