Lip 23, 2019
Opis gatunku
Podobnie jak flądra, gładzica należy do ryb z grupy płastug. Płastugi mają podobny tryb życia i budowę ciała do chrzęstnoszkieletowych płaszczek, jednak nie są z nimi spokrewnione. Charakterystyczne dla gładzicy, jak i innych płastug, jest położenie oczu po jednej stronie spłaszczonego ciała, przy czym jeden bok ciała jest niezabarwiony, a drugi barwny. Larwa gładzicy ma początkowo symetryczne ciało, a wraz ze wzrostem, kości czaszki i oczy przesuwają się na jeden z boków głowy. Gatunek jest spotykany w wodach przybrzeżnych Oceanu Atlantyckiego, w Morzu Śródziemnym, Morzu Bałtyckim i Morzu Białym.
Stan zasobów
Wielkość populacji większości stad gładzicy w Atlantyku północno-wschodnim jest dobra, a połowy prowadzone są na zrównoważonym poziomie. W przypadku niektórych stad np. w Zatoce Biskajskiej i wodach na zachód od Irlandii brakuje danych naukowych, aby oszacować wielkość populacji.
Wpływ połowów na środowisko
Ryby flądrowate poławiane są przy użyciu różnych narzędzi. W południowej części Morza Północnego stosuje się włoki rozprzowe, które są metodą bardzo destrukcyjną, ponieważ orzą dno morskie ciężkimi łańcuchami, zabijając przy tym i łowiąc przypadkowo wiele morskich organizmów. Nowoczesne zelektryfikowane włoki rozprzowe powodują mniejsze szkody w dnie morskim, jak i również mniej przyłowu ryb. Znajdują się jednak stale w fazie prób i badań i nie wiadomo jakie potencjalnie negatywne efekty może mieć ta metoda na gatunki morskie i inne elementy ekosystemu.
Połowy niewodami duńskimi są często stosowane w rybołówstwie przybrzeżnym. Skutkują mniejszym przyłowem i w mniejszym stopniu uszkadzają dno morskie niż włoki rozprzowe.
Wszystkie te metody mają jednak wysoki wskaźnik przyłowu, ponieważ są mało selektywne i w efekcie powodują niepotrzebną śmierć wielu zwierząt morskich.
Zarządzanie
Gładzica podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i dla stad tego gatunku są ustanawiane coroczne unijne limity połowowe. Środki ochronne w odniesieniu do gładzicy są wymienione w Bałtyckim wieloletnim planie zarządzania dla stad ryb dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim z 2016 roku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Sola należy do rodziny solowatych i grupy płastug. Dorosłe sole osiągają średnią długość od 50 do 60 cm i wagę między 300 a 400 gramów. Czasami zdarzają się osobniki ważące nawet 3 kg. Sola zamieszkuje wschodni Atlantyk, w tym zachodnią część Morza Bałtyckiego oraz Morze Śródziemne. Jest gatunkiem występującym przy miękkim, piaszczystym dnie, zazwyczaj samotnie.
Połowy dziko żyjących ryb
Stan zasobów
W północno wschodniej części Atlantyku występuje wiele różnych populacji soli. Zasoby w Morzu Północnym, wschodniej części Kanału Angielskiego i w Zatoce Biskajskiej są w dobrym stanie. Stado w cieśninach Skagerrak i Kattegat jest obecnie poławiane na poziomie zrównoważonym. Ciągła eksploatacja może doprowadzić jednak do przełowienia. W Morzu Irlandzkim już przełowione stada są nadal eksploatowane w sposób zbyt intensywny. Niektóre stada w Morzu Śródziemnym oceniane są również jako przełowione. Roczne globalne połowy wynoszą około 32 tys. ton.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowana jako gatunek o nieokreślonym stopniu zagrożenia, wymagający dokładniejszych danych.
Wpływ połowów na środowisko
Sole są przede wszystkim poławiane przy użyciu włoków rozprzowych, które niszczą dno morskie i żyjące przy dnie organizmy, poza tym są bardzo wysokie przyłowy i odrzuty. Na 1 kilogram soli zostaje odrzuconych nawet 6 kilogramów innych organizmów morskich, które poniosły niepotrzebną śmierć. W Morzu Północnym od 2016 roku obowiązuje zakaz odrzutów w połowach soli. Odrzuty gładzicy i zimnicy są jednak nadal dozwolone. Włoki rozprzowe są coraz częściej zastępowane zelektryfikowanymi włokami rozprzowymi, które przyczyniać się mają do mniejszych szkód w środowisku, ale są nadal w fazie prób (konieczne są dalsze badania dotyczące ich wpływu na środowisko).
Sieci skrzelowe i niewody duńskie są narzędziami o większej selektywności niż włoki rozprzowe. Ta metoda połowów skutkuje mniejszymi przyłowami osobników młodocianych i niewymiarowych, pod warunkiem dostosowania wielkości oczek w sieciach. Nie ma także negatywnego wpływu na organizmy żyjące na dnie morskim. Problemem nadal pozostają przyłowy dorszy, chronionych parposzy, jak również rekinów i raj.
Zarządzanie
W 2019 r. Parlament Europejski postanowił zakazać połowów włokami rozprzowymi zelektryfikowanymi na wodach europejskich. Całkowity zakaz wchodzi w życie 1 lipca 2021 roku. Do tego czasu zaś tylko 5% floty każdego państwa członkowskiego może kontynuować działalność połowową przy użyciu włoków zelektryfikowanych.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Sole są rybami mięsożernymi o wysokim zapotrzebowaniu energetycznym. Do wyhodowania 1 kilograma soli potrzeba ponad 3,2 kilogramów dziko żyjących ryb, podawanych w formie mączki rybnej lub oleju. Produkcja karmy ma więc dodatkowo wpływ na dziko żyjące zasoby.
Wpływ na środowisko
W Europie sole hodowane są w zamkniętych hodowlach, które nie mają negatywnego wpływu na środowisko. Spotykane są również hodowle częściowo otwarte z systemem przepływowym wody, których skuteczność ochrony środowiska jest satysfakcjonująca.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Dorada to ryba głównie drapieżna, żywi się skorupiakami, w tym małżami i ostrygami. Jest to ryba typowa dla Morza Śródziemnego. Występuje we wszystkich ciepłych, przybrzeżnych wodach słonawych, wzdłuż wybrzeża wschodniego Atlantyku występuje od Wysp Brytyjskich aż po Wyspy Kanaryjskie. Osiąga maksymalną wielkość 70 cm, średnio mierzy ok. 35 cm. Dorada jest jednym z głównych gatunków produkowanych w europejskiej akwakulturze. Hodowla znacznie przewyższa połowy dziko żyjących dorad. Wszystkie osobniki dorady rodzą się jako samce i dopiero w wieku ok. 2-3 lat zaczynają przeobrażać się w samice.
Połowy dziko żyjących ryb
Stan dziko żyjących stad
Z uwagi na brak oszacowań naukowych dla dorady, nie można nic powiedzieć o stanie jej zasobów, natomiast w niektórych rejonach Morza Śródziemnego są jednak oznaki silnej presji rybołówstwa.
Wpływ połowów na środowisko
Wpływ połowów dorady na środowisko jest ograniczony, połowy dziko żyjących ryb stanowią jedynie 5% światowej produkcji tych ryb.
Zarządzanie
Obecnie dla połowów dorady nie ma specjalnych planów zarządzania.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Dorada jest hodowana na dużą skalę w Morzu Śródziemnym. Hodowlę można prowadzić metodami intensywnymi, pół-intensywnymi i ekstensywnymi, na różne sposoby: w stawach przybrzeżnych, lagunach, czy sadzach, w instalacjach lądowych oraz klatkach morskich.
Wpływ na środowisko
Hodowla dorady w otwartych sadzach ma wiele negatywnych skutków środowiskowych. W celu uniknięcia wysokiego ryzyka związanego z szerokim rozpowszechnieniem chorób i pasożytów, stosuje się substancje odżywcze i chemiczne oraz antybiotyki, które przedostają się do środowiska, negatywnie wpływając na łańcuch pokarmowy. Uciekające ryby mogą osłabić dziko żyjące zasoby poprzez zmianę puli genetycznej, spowodowaną krzyżowaniem się z dziko żyjącymi rybami. W hodowlach ekologicznych stosowanie hormonów jest zakazane, a lekarstw nie stosuje się prewencyjnie, a jedynie w przypadkach choroby.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Szprot występuje w północno-wschodniej części Atlantyku, w Morzu Śródziemnym, Adriatyku, Morzu Bałtyckim i Morzu Czarnym. Jest morską rybą pelagiczną, tworzącą ławice niedaleko brzegu, czasami wchodzącą także w ujścia rzek (szczególnie osobniki młodociane). Może osiągnąć długość do 16 cm i żyje do 6 lat. Żywi się m.in. skorupiakami planktonowymi.
Stan zasobów
Szprot jest często łowiony w mieszanym rybołówstwie pelagicznym razem ze śledziem. Gatunek ten jest również poławiany na paszę, w tym na mączkę rybną, co generuje wysoką presję połowową. Stado w Morzu Bałtyckim znajduje się jeszcze w dobrej kondycji, jednak poławiane jest na zbyt wysokim poziomie, Liczebność stada wzdłuż wybrzeża irlandzkiego i szkockiego nie jest znana.
Wpływ połowów na środowisko
Głównym narzędziem do połowu szprota jest włok pelagiczny, który charakteryzuje się małymi przyłowami i nie oddziałuje bezpośrednio na dno morskie i organizmy z nim związane. Ponieważ szprot wchodzi w interakcje z innymi gatunkami m.in. stanowiąc bazę pokarmową dla wielu gatunków zwierząt morskich, połowy tych ryb mogą mieć pośrednio wpływ na te elementy ekosystemu.
Zarządzanie
Stado szprota w Morzu Bałtyckim podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto bałtyckie stado szprota zarządzane jest poprzez Wieloletni plan zarządzania dla stad ryb dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim z 2016 roku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Mintaj to gatunek ryby z rodziny dorszowatych. Występuje w północnych morzach Pacyfiku od Cieśniny Beringa i wybrzeży Alaski po wybrzeże Kalifornii we wschodniej części Oceanu Spokojnego oraz przez wybrzeże Kamczatki aż do południowych wybrzeży Morza Japońskiego. Mierzy zazwyczaj około 75 cm długości i waży ciężar około 1,5 kg. Młode osobniki mintaja żywią się zooplanktonem, natomiast po osiągnięciu dojrzałości, żerują głównie na krylu, rybach i skorupiakach. Żyją średnio ok. 12 lat a maksymalnie do 30 lat.
Jest kluczowym gatunkiem gospodarczym na jednym z największych łowisk na świecie, rocznie pozyskuje się ponad półtora miliona ton tej ryby.
Stan zasobów
Stada mintaja znajdują się w dobrej kondycji, nie są przełowione a biomasa jest powyżej poziomów zrównoważonych.Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
W Stanach Zjednoczonych mintaj poławiany jest przy pomocy włoków pelagicznych. Połowy mintaja uznawane są za “czyste”, charakteryzują się mniej niż 1% przyłowu innych gatunków.
