Lip 23, 2019
Opis gatunku
Krab kieszeniec występuje we wschodnim Atlantyku, od północnych wybrzeży Maroka aż do Wysp Brytyjskich i Norwegii. Jest to gatunek występujący na piaszczystych, żwirowych i kamienistych dnach na głębokości ok. 6 do 40 metrów. Prowadzi nocny tryb życia. Ma ubarwienie brązowo-czerwone i wielkie, ważące nawet do 3 kg kleszcze, z charakterystycznymi czarnymi końcówkami. Krab ten jest głównie mięsożerny. Żywi się różnymi rodzajami skorupiaków, ryb, mięczaków, szkarłupni i padliną.
Stan zasobów
Stan zasobów oraz dostępność danych różnią się znacznie w poszczególnych obszarach połowowych. W wodach francuskich, w Morzu Celtyckim i Irlandzkim, w Kanale Angielskim wielkości stad i wyładunków są stabilne. W środkowej części Morza Północnego, w wodach norweskich i szkockich, brak wystarczających danych powoduje, że nieznana jest liczebność stad lub też dane w tym zakresie są niepotwierdzone. W Norwegii przyjmuje się, że stan zasobów kraba jest stabilny, a nawet wykazuje tendencję wzrostową, choć struktura populacji i liczebność nie są znane. W Morzu Śródziemnym zasoby kraba są eksploatowane na maksymalnym poziomie. Brak jest jednak informacji na temat liczebności stad. Brakuje również informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy włokami dennymi, stosowanymi obecnie jedynie w Morzu Śródziemnym, charakteryzują się wysokimi odrzutami i mogą mieć silny wpływ na różne gatunki, także na te wrażliwe oraz gatunki przydenne formujące siedliska.
Połowy z zastosowaniem więcierzy mają niewielki wpływ na cały ekosystem. Narzędzia pułapkowe można zaliczyć do selektywnych metod połowu. Połowy kraba tymi metodami nie wywołują znacznych szkód w przypadku zagrożonych, wrażliwych i chronionych gatunków.
Zarządzanie
Zarządzanie połowami kraba kieszeńca nie jest bardzo restrykcyjne. Krab ten nie jest objęty całkowitym dopuszczalnym połowem (TAC), stosowanym w rybołówstwie unijnym. Należy poprawić monitoring i system pozyskiwania danych.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Dorada to ryba głównie drapieżna, żywi się skorupiakami, w tym małżami i ostrygami. Jest to ryba typowa dla Morza Śródziemnego. Występuje we wszystkich ciepłych, przybrzeżnych wodach słonawych, wzdłuż wybrzeża wschodniego Atlantyku występuje od Wysp Brytyjskich aż po Wyspy Kanaryjskie. Osiąga maksymalną wielkość 70 cm, średnio mierzy ok. 35 cm. Dorada jest jednym z głównych gatunków produkowanych w europejskiej akwakulturze. Hodowla znacznie przewyższa połowy dziko żyjących dorad. Wszystkie osobniki dorady rodzą się jako samce i dopiero w wieku ok. 2-3 lat zaczynają przeobrażać się w samice.
Połowy dziko żyjących ryb
Stan dziko żyjących stad
Z uwagi na brak oszacowań naukowych dla dorady, nie można nic powiedzieć o stanie jej zasobów, natomiast w niektórych rejonach Morza Śródziemnego są jednak oznaki silnej presji rybołówstwa.
Wpływ połowów na środowisko
Wpływ połowów dorady na środowisko jest ograniczony, połowy dziko żyjących ryb stanowią jedynie 5% światowej produkcji tych ryb.
Zarządzanie
Obecnie dla połowów dorady nie ma specjalnych planów zarządzania.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Dorada jest hodowana na dużą skalę w Morzu Śródziemnym. Hodowlę można prowadzić metodami intensywnymi, pół-intensywnymi i ekstensywnymi, na różne sposoby: w stawach przybrzeżnych, lagunach, czy sadzach, w instalacjach lądowych oraz klatkach morskich.
Wpływ na środowisko
Hodowla dorady w otwartych sadzach ma wiele negatywnych skutków środowiskowych. W celu uniknięcia wysokiego ryzyka związanego z szerokim rozpowszechnieniem chorób i pasożytów, stosuje się substancje odżywcze i chemiczne oraz antybiotyki, które przedostają się do środowiska, negatywnie wpływając na łańcuch pokarmowy. Uciekające ryby mogą osłabić dziko żyjące zasoby poprzez zmianę puli genetycznej, spowodowaną krzyżowaniem się z dziko żyjącymi rybami. W hodowlach ekologicznych stosowanie hormonów jest zakazane, a lekarstw nie stosuje się prewencyjnie, a jedynie w przypadkach choroby.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Szprot występuje w północno-wschodniej części Atlantyku, w Morzu Śródziemnym, Adriatyku, Morzu Bałtyckim i Morzu Czarnym. Jest morską rybą pelagiczną, tworzącą ławice niedaleko brzegu, czasami wchodzącą także w ujścia rzek (szczególnie osobniki młodociane). Może osiągnąć długość do 16 cm i żyje do 6 lat. Żywi się m.in. skorupiakami planktonowymi.
Stan zasobów
Szprot jest często łowiony w mieszanym rybołówstwie pelagicznym razem ze śledziem. Gatunek ten jest również poławiany na paszę, w tym na mączkę rybną, co generuje wysoką presję połowową. Stado w Morzu Bałtyckim znajduje się jeszcze w dobrej kondycji, jednak poławiane jest na zbyt wysokim poziomie, Liczebność stada wzdłuż wybrzeża irlandzkiego i szkockiego nie jest znana.
Wpływ połowów na środowisko
Głównym narzędziem do połowu szprota jest włok pelagiczny, który charakteryzuje się małymi przyłowami i nie oddziałuje bezpośrednio na dno morskie i organizmy z nim związane. Ponieważ szprot wchodzi w interakcje z innymi gatunkami m.in. stanowiąc bazę pokarmową dla wielu gatunków zwierząt morskich, połowy tych ryb mogą mieć pośrednio wpływ na te elementy ekosystemu.
Zarządzanie
Stado szprota w Morzu Bałtyckim podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto bałtyckie stado szprota zarządzane jest poprzez Wieloletni plan zarządzania dla stad ryb dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim z 2016 roku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Mintaj to gatunek ryby z rodziny dorszowatych. Występuje w północnych morzach Pacyfiku od Cieśniny Beringa i wybrzeży Alaski po wybrzeże Kalifornii we wschodniej części Oceanu Spokojnego oraz przez wybrzeże Kamczatki aż do południowych wybrzeży Morza Japońskiego. Mierzy zazwyczaj około 75 cm długości i waży ciężar około 1,5 kg. Młode osobniki mintaja żywią się zooplanktonem, natomiast po osiągnięciu dojrzałości, żerują głównie na krylu, rybach i skorupiakach. Żyją średnio ok. 12 lat a maksymalnie do 30 lat.
Jest kluczowym gatunkiem gospodarczym na jednym z największych łowisk na świecie, rocznie pozyskuje się ponad półtora miliona ton tej ryby.
Stan zasobów
Stada mintaja znajdują się w dobrej kondycji, nie są przełowione a biomasa jest powyżej poziomów zrównoważonych.Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
W Stanach Zjednoczonych mintaj poławiany jest przy pomocy włoków pelagicznych. Połowy mintaja uznawane są za “czyste”, charakteryzują się mniej niż 1% przyłowu innych gatunków.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Tuńczyk biały jest stosunkowo dużym gatunkiem tuńczyka. Osiąga długość do 140 cm i wagę do 60 kg. Zamieszkuje umiarkowanie ciepłe, otwarte wody wszystkich oceanów. Podobnie jak inne gatunki tuńczyka, tuńczyk biały jest drapieżnikiem i żywi się rybami, skorupiakami i kalmarami.
Stan zasobów
Zasoby tuńczyka białego w Pacyfiku, Północnym i Południowym Atlantyku i w Oceanie Indyjskim nie są obecnie przełowione. Ich stan w wielu przypadkach poprawił się od ostatniej oceny. Zasoby w Morzu Śródziemnym i środkowowschodniej części Atlantyku są prawdopodobnie przełowione, ale dane są niepełne lub nieaktualne. Charakterystyczne cechy gatunku (późne dojrzewanie, długie życie i dymorfizm płciowy) sprawiają, że jest on wrażliwy na nadmierną eksploatację.
Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowany jako gatunek bliski zagrożeniu (NT).
Wpływ połowów na środowisko
Tuńczyki białe są poławiane głównie przy pomocy pelagicznych sznurów haczykowych lub węd ręcznych oraz takli. Połowy sznurami haczykowymi powodują krytycznie duże przyłowy gatunków zagrożonych, takich jak żółwie morskie, ptaki, rekiny i raje, jak również innych gatunków ryb. Rybołówstwo tuńczykowe stało się też główną przyczyną spadku liczebności wielu gatunków ptaków morskich np. albatrosów i petreli. Również skala odrzutów jest wysoka (np. marliny lub mieczniki). Rybołówstwo stosujące tradycyjne metody połowu, jak na przykład liny czy wędy jest dużo bardziej selektywne i nie powoduje prawie w ogóle przyłowów.
Zarządzanie
Systemy zarządzania obejmują tuńczyka białego, ale ich skuteczność różni się znacznie w zależności od obszaru połowu.
