Lip 23, 2019
Opis gatunku
Krewetki tygrysie są skorupiakami, które mogą dorastać nawet do 33 cm długości, co czyni je największymi komercyjnie poławianymi krewetkami. Występują w Oceanie Indyjskim i Pacyfiku na głębokościach do 110 m. Żyją na piaszczystych lub mulistych dnach. Ich ciała są zazwyczaj w odcieniach kolorów ciemnobrązowym lub ciemnoniebieskim, odwłok pokrywają biało-czarne pasy. Są drapieżnikami, najczęściej polują na bezkręgowce żyjące w strefie przydennej np. małe kraby czy mięczaki.
Połowy dziko żyjących krewetek
Stan dzikich zasobów
Krewetki tygrysie szybko osiągają zdolność rozmnażania i mają liczne potomstwo, dzięki czemu są dość odporne na intensywną eksploatację połowową. Wiele zasobów krewetki jest mimo to przełowionych lub eksploatowanych na granicy przełowienia. Jedynie zasoby krewetek tygrysich w wodach Australii znajdują się w bezpiecznych granicach biologicznych. Brakuje informacji na temat stanu zagrożenia w Czerwonej Księdze IUCN.
Wpływ połowów na środowisko
Połowy krewetek tygrysich przy użyciu trałów dennych są przyczyną ogromnych przyłowów i mają negatywny wpływ na zagrożone i wrażliwe gatunki, jak na przykład młodociane ryby i żółwie morskie w wodach otwartych oraz koralowce i inne osiadłe przy dnie morskim organizmy.
Zarządzanie
Tylko w niektórych krajach, jak np. w Australii, system zarządzania połowami krewetek tygrysich jest skuteczny. W innych krajach, obowiązujące przepisy są niedostatecznie wdrażane. Często połowy nie podlegają żadnym uregulowaniom.
Akwakultura
Lokalizacja / zużycie wody
Krewetki tygrysie są hodowane w akwakulturze intensywnej w Południowowschodniej Azji i Ameryce Łacińskiej. Systemy hodowlane wykorzystują pompowaną wodę słodką, co prowadzi do niedoborów wody słodkiej i zasolenia okolicznych terenów. Ponadto, tworzenie hodowli krewetek prowadzi często do zniszczenia i utraty przybrzeżnych lasów namorzynowych, które są bardzo cenne dla środowiska naturalnego i pełnią dodatkową funkcję przeciwpowodziową stanowiąc naturalną barierę przed wysokimi falami.
Zużycie karmy i energii
Krewetki tygrysie karmione są odpadami lub granulatem wykonanym z mączki rybnej i oleju rybnego. Do produkcji 1kg krewetek potrzeba średnio kilka kilogramów paszy, od ok. 1kg do nawet 32kg białka z ryb (w zależności od gatunku). Hodowla krewetek jest więc w wysokim stopniu zależna od połowów ryb dziko żyjących na paszę.
Wpływ na środowisko
Ścieki z akwakultury zanieczyszczają środowisko odchodami, odpadami karmy, chemikaliami, lekarstwami oraz zarazkami, które mają negatywny wpływ na ekosystem morski. Certyfikowane hodowle krewetek muszą ograniczać negatywny wpływ na środowisko. Hodowle w obiegu zamkniętym nie stosują żadnych preparatów chemicznych, lekarstw ani nawozów.
Zarządzanie
Hodowle krewetek podlegają prawodawstwu krajowemu, w państwach w którychsię znajdują. W wielu tych krajach jednak przepisy w zakresie ochrony środowiska nie obowiązują lub nie są dostatecznie wdrażane. W akwakulturze certyfikowanej, wykroczenia w zakresie ochrony środowiska są ściśle kontrolowane i podlegają sankcjom.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Czarniak, zwany także dorszem czarnym, jest rybą drapieżną żyjącą w ławicach. Żywi się śledziami, szprotami i podobnymi gatunkami ryb. Zamieszkuje północno-wschodni Atlantyk, m.in. wody w okolicach Islandii, Svalbardu, Norwegii, Morze Barentsa, Zatokę Biskajską oraz Morze Północne. Poprzez cieśninę Skagerrak, dociera do północnej części Kattegatu. Czarniak osiąga do 1,3 metra długości i żyje nawet 25 lat. Z powodu wolnego wzrostu, późnego dojrzewania i długowieczności, ryby te są bardzo narażone na przełowienie. Nazwa zapewne wzięła się stąd, że wnętrze pyska czarniaka jest czarne, a grzbiet ciemny.
Stan zasobów
Stan stad czarniaka w Morzu Północnym Skagerrak i Kattegat, Morzu Barentsa, Morzu Norweskim oraz w wodach Islandii jest dobry, a połowy prowadzone są tam prowadzone na zrównoważonym poziomie.
Wpływ połowów na środowisko
Przyłowy i odrzuty w połowach czarniaka w Morzu Norweskim i Morzu Barentsa są na umiarkowanym poziomie. W niektórych regionach występują znaczne przyłowy ryb młodocianych, które nie miały jeszcze okazji do rozrodu. Połowy włokami dennymi powodują negatywne zmiany w dnie morskim i niszczą przydenne siedliska. Połowy prowadzone sieciami stawnymi i skrzelowymi mają mniejszy negatywny wpływ na organizmy żyjące przy dnie, natomiast możliwe są w nich przyłowy zagrożonych gatunków rekinów oraz ssaków i ptaków morskich.
Zarządzanie
Stado czarniaka w Morzu Północnym, wodach na zachód od Szkocji, Skagerrak i Kattegat podlega zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa UE i corocznie są dla niego ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto stado to jest zarządzane poprzez unijny Wieloletni plan zarządzania dla stad ryb dennych Morza Północnego z 2018 roku.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Łososie są rybami wędrownymi i dwuśrodowiskowymi. Spędzają większość dorosłego życia w morzu, a następnie migrują w górę rzek na tarło. Podczas długich i niebezpiecznych migracji, płyną do 100 km dziennie pokonując liczne przeszkody, np. kaskady wodne. Wiele osobników ginie po odbyciu tarła. Gatunek występuje w północnej części Oceanu Atlantyckiego, Morzu Bałtyckim i w rzekach Europy.
Połowy dziko żyjących ryb
Większość stad łososia jest eksploatowana na maksymalnym poziomie lub jest przełowiona. Ogólny stan dzikich populacji łososia w północno-wschodniej części Atlantyku i w Morzu Bałtyckim jest krytyczny. W głównym basenie Morza Bałtyckiego dodatkowym zagrożeniem są nielegalne, w tym błędnie udokumentowane, połowy łososia.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Większość hodowli łososia w akwakulturze prowadzona jest w Norwegii, Chile i Szkocji. Hodowla o dużym zagęszczeniu ma miejsce w otwartych klatkach, umieszczonych w wodzie morskiej lub słodkiej. Łososie są rybami mięsożernymi, które konsumują ok. 3 kg dziko żyjących ryb na 1 kg wagi ciała. Niestety, karma (mączka rybna i olej) nie pochodzi ze zrównoważonych źródeł i przyczynia się do nadmiernej eksploatacji dziko żyjących ryb. Ekologiczne hodowle łososia prowadzone są w sposób ekstensywny. Zagęszczenie ryb w zbiornikach jest w nich niższe, a ryby mają wystarczająco dużo miejsca, aby pływać. Karma pochodzi z pozostałości z przemysłu spożywczego i nie zawiera dodatków.
Wpływ hodowli na środowisko
Hodowla łososi w otwartych klatkach ma wiele negatywnych skutków dla środowiska. Z uwagi na wysokie zagęszczenie w klatkach, oraz ucieczki osobników z hodowli, istnieje ryzyko rozprzestrzeniania się chorób na ryby dziko żyjące. W celu zapobiegania rozprzestrzeniania się chorób i pasożytów, profilaktycznie stosuje się substancje chemiczne i antybiotyki. W hodowlach ekologicznych barwniki, chemikalia przeciw pleśni i glonom są zakazane, leki nie są stosowane prewencyjnie, a jedynie w przypadku choroby.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Węgorz europejski to dwuśrodowiskowa ryba wędrowna, o długim wężowatym kształcie, którego długość dochodzi do 130 cm. W miarę potrzeby potrafi pełzać po lądzie po wilgotnym podłożu i oddycha wtedy przez skórę. Jest gatunkiem mięsożernym o szczególnym cyklu życiowym. Larwy wykluwają się z ikry w Morzu Sargassowym, w zachodniej części Oceanu Atlantyckiego. Larwy po przemianie w tzw. węgorze szkliste, unoszone są przez Prąd Zatokowy (Golfstrom) i docierają do przybrzeżnych wód europejskich. Następnie wpływają rzekami do śródlądowych wód słodkich, gdzie spędzają większą część życia. Dorosłe węgorze migrują w dół rzek do morza, a następnie do Morza Sargassowego na tarło. Węgorz jest rybą długowieczną i może osiągnąć wiek nawet 88 lat.
Stan zasobów
Węgorz europejski to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. Z uwagi na połowy węgorzy we wszystkich stadiach rozwoju, od młodocianych węgorzy szklistych do dorosłych osobników, stan zasobów jest alarmujący i znajduje się na najniższym poziomie w historii. Dodatkowym zagrożeniem jest pozyskiwanie narybku węgorza z dzikich populacji do zasilania akwakultury.
Wpływ połowów na środowisko
W połowach najczęściej stosowane są narzędzia pułapkowe, jak również włoki pelagiczne,, narzędzia elektryczne, więcierze, sznury haczykowe, niewody stawne oraz żaki. Włoki pelagiczne rzadko dotykają dna morskiego, w związku z tym, w tych połowach przyłowy są niskie, a wrażliwe siedliska przydenne pozostają nienaruszone. Brakuje danych naukowych aby jednoznacznie ocenić wpływ połowów elektrycznych na inne elementy ekosystemu morskiego. Narzędzia pułapkowe to selektywna metoda połowu o niskim wskaźniku przyłowu oraz nieniszcząca dna morskiego. Sznury haczykowe natomiast generują duży przyłów (w tym ptaków i ssaków morskich).
Zarządzanie
Zarządzanie połowami dziko żyjących węgorzy w Unii Europejskiej jest nieskuteczne dla odbudowy zasobów i zapewnienia odpowiedniej produktywności populacji.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Troć jest rybą łososiowatą, wędrowną, która rozmnaża się w rzekach, a młodociane osobniki wędrują do wód przybrzeżnych Atlantyku, Morza Północnego i Bałtyku. Jej wędrówki są krótsze niż łososi. Młode osobniki żywią się bezkręgowcami znalezionymi przy dnie, a także owadami z tafli wody, natomiast dorosłe trocie polują również na inne ryby. Troć jest bardzo ważnym gatunkiem z punktu widzenia wędkarstwa. Historycznie występowała w wielu polskich rzekach, ale pogarszające się warunki środowiska, wzrost poziomu zanieczyszczeń, przegradzanie rzek zaporami doprowadziły do zniszczenia wielu cennych tarlisk, i w konsekwencji do znacznego zmniejszenia się liczebności troci. Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Zarządzanie
Troć stanowi często zasłonę dymną dla nieraportowanych połowów łososia bałtyckiego. Morskie połowy troci nie są limitowane, w odróżnieniu od łososia. Prowadziło to często do sytuacji, w których armatorzy, którym kończył się limit połowowy na łososia, łowili nadal i raportowali w dziennikach, że łapią troć. Aby zapobiegać temu negatywnemu procederowi od 2019 roku obowiązuje na Morzu Bałtyckim zakaz połowów troci wędrownej na obszarze dalszym niż 4 mile morskie od brzegu.
