Lip 23, 2019
Opis gatunku
Troć jest rybą łososiowatą, wędrowną, która rozmnaża się w rzekach, a młodociane osobniki wędrują do wód przybrzeżnych Atlantyku, Morza Północnego i Bałtyku. Jej wędrówki są krótsze niż łososi. Młode osobniki żywią się bezkręgowcami znalezionymi przy dnie, a także owadami z tafli wody, natomiast dorosłe trocie polują również na inne ryby. Troć jest bardzo ważnym gatunkiem z punktu widzenia wędkarstwa. Historycznie występowała w wielu polskich rzekach, ale pogarszające się warunki środowiska, wzrost poziomu zanieczyszczeń, przegradzanie rzek zaporami doprowadziły do zniszczenia wielu cennych tarlisk, i w konsekwencji do znacznego zmniejszenia się liczebności troci. Wg Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych Wyginięciem IUCN jest zaklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Zarządzanie
Troć stanowi często zasłonę dymną dla nieraportowanych połowów łososia bałtyckiego. Morskie połowy troci nie są limitowane, w odróżnieniu od łososia. Prowadziło to często do sytuacji, w których armatorzy, którym kończył się limit połowowy na łososia, łowili nadal i raportowali w dziennikach, że łapią troć. Aby zapobiegać temu negatywnemu procederowi od 2019 roku obowiązuje na Morzu Bałtyckim zakaz połowów troci wędrownej na obszarze dalszym niż 4 mile morskie od brzegu.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Sardynka europejska to niewielka, dorastająca do ok. 20-25 cm ryba występująca w wodach morskich, słodkich i wodach słonawych na głębokościach od 10 do 100 m. Tworzy liczne ławice, w których żeruje na małych skorupiakach. Sardynka europejska występuje w Północnowschodnim Atlantyku, od wybrzeży Islandii do Senegalu. Powszechnie występuje też w zachodniej części Morza Śródziemnego, w Adriatyku, w Morzu Marmara i Morzu Czarnym. Sardynki nie posiadają linii bocznej, narządu czuciowego charakterystycznego dla ryb.
Stan zasobów
Sardynka europejska jest jednym z najliczniejszych i najważniejszych handlowo gatunków poławianych w Morzu Śródziemnym. Stado sardynki eksploatowane w północnej części Adriatyku (głównie Chorwacja i Włochy), jak również europejskie stada południowego Atlantyku są obecnie zagrożone przełowieniem. Roczne globalne połowy przekraczają 1,2 miliona ton.
Wpływ połowów na środowisko
Występuje wiele interakcji z zagrożonymi gatunkami, takimi jak mustel i koleń. Podczas połowu sardynki zdarzają się też przypadkowe przyłowy delfinów i żółwi. Skala odrzutów jest na średnim poziomie. W wodach europejskich wdrożono zakaz odrzutów przy połowach małych ryb pelagicznych, ale nie jest znana jego skuteczność. Istnieje coraz więcej dowodów na to, że w Morzu Śródziemnym występują poważne zmiany w ekosystemie, spowodowane (przynajmniej częściowo) przez rybołówstwo. Małe ryby pelagiczne są kluczowymi gatunkami w sieci troficznej, więc rybołówstwo może powodować znaczące skutki dla całego ekosystemu morskiego.
Zarządzanie
Jak większość małych, krótko żyjących gatunków pelagicznych wielkość stad sardynki uzależniona jest od sukcesu rozrodczego i stabilnej rekrutacji. Te czynniki podlegają dużym zmianom w zależności od warunków środowiskowych co czyni sardynkę wrażliwą na okresowe zmiany warunków. System zarządzania można ocenić jako częściowo skuteczny. Problemem są regionalnie występujące różnice pomiędzy krajami śródziemnomorskimi w zakresie zarządzania rybołówstwem i kwotami połowowymi.
Lip 23, 2019
Fundacja WWF Polska jest przeciwna sprzedaży i kupowaniu żywych karpi i przysparzaniu im w ten sposób dodatkowego cierpienia przed śmiercią. Przeczytaj stanowisko WWF na temat sprzedaży żywych karpi
Opis gatunku
Karp jest rybą słodkowodną, pochodzi z Azji i został sprowadzony do Europy przez Rzymian. Karpie są niewymagające i żyją w wodzie o niskiej zawartości tlenu. Mogą być hodowane w płytkich, mulistych stawach gęsto porośniętych roślinnością wodną. Karp jest gatunkiem wszystkożernym. Preferuje pokarm zwierzęcy (bezkręgowce wodne, larwy, robaki, mięczaki, zooplankton), ale żywi się także roślinami i algami, jak również innymi organizmami dennymi.
Akwakultura
Zużycie karmy i energii
Hodowle karpia, w których stosuje się dodatkowe żywienie stosują produkty zbożowe jako paszę. Mączka rybna jest podawana w niewielkich ilościach i tylko przez krótki okres na wiosnę. Do wyhodowania 1 kg karpia potrzeba mniej niż 100 gramów dziko żyjących ryb w postaci mączki rybnej i oleju.
Wpływ hodowli na środowisko
Hodowla prowadzona w zbiornikach podlega lepszej kontroli niż hodowle w obiegu otwartym. Hodowla karpia prowadzona jest w oparciu o naturalne możliwości natleniania wody. Nie dochodzi w nich do wypływu skażonych wód na zewnątrz. Problemy z chorobami, pasożytami i ich leczeniem są zminimalizowane i mają niewielki wpływ na okoliczne wody. Karpie wymagają niewielkich ilości paszy dodatkowej, lub wcale, tak, więc hodowla karpia nie przyczynia się do uszczuplania dzikich zasobów ryb. Natomiast hodowla karpia w stawach otwartych stwarza dodatkowe nisze ekologiczne dla słodkowodnych gatunków m.in. dla ptaków wodnych, czym pozytywnie wpływa na zachowanie różnorodności biologicznej.
Zarządzanie
Regulacje w zakresie hodowli karpia w Europie są oceniane, jako dostatecznie skuteczne.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Sumy to duże, słodkowodne ryby dorastające nawet do 1,7 m długości. Mogą ważyć maksymalnie do 60 kg. Potrafią wychodzić na ląd w poszukiwaniu pokarmu lub by przemieszczać się pomiędzy zbiornikami wodnymi. Naturalne siedliska sumów to jeziora, rzeki, bagna lub obszary zalewowe, które tylko czasowo wysychają. Sumy są wszystkożerne. Mogą przebywać w bardzo dużych zagęszczeniach (do 300 kilogramów ryb na metr sześcienny!), co sprawia, że są gatunkiem preferowanym przez akwakulturę. Z punktu widzenia dobrostanu zwierząt, tak duże zagęszczenia są jednak niedopuszczalne i nie powinny być wspierane.
Zużycie karmy i energii
Wysokie koszty energii dla systemów recyrkulacji w akwakulturze suma, okrutne metody uboju i brak przejrzystych uregulowań w zakresie pochodzenia karmy charakteryzują hodowlę suma. Tylko w Holandii stosuje się metody uboju respektujące dobrostan ryb oraz karmę nie zawierającą genetycznie modyfikowanych składników. Podobne metody mają zostać wdrożone w Niemczech.
Wpływ na środowisko
Akwakultura prowadzona w zamkniętych systemach recyrkulacji jest przyjazna dla środowiska, pod warunkiem, że stosuje się działania prozdrowotne, skuteczne uzdatnianie wody i nowoczesną technologię. Hodowla prowadzona w stawach może mieć negatywny wpływ na środowisko z powodu wycieku ścieków. W skali globalnej produkuje się ponad 230 tys. ton tej ryby rocznie.
Zarządzanie
Akwakultura suma w Europie poczyniła postępy i obecnie prowadzona jest według ściśle określonych standardów. Wprowadzono wystarczające środki ochronne przeciwko epidemii i zanieczyszczeniu wody w otaczającym ekosystemie.
Lip 23, 2019
Opis gatunku
Śledź jest rybą pelagiczną tj. bytującą w otwartej toni wodnej. Żyje w ławicach na głębokościach do około 360 metrów. Występuje w wodach północnego Atlantyku, Morza Północnego i Bałtyku. Żywi się m.in. zooplanktonem. Stanowi też cenne pożywienie dla wielu morskich zwierząt, w tym dla drapieżnych ryb, ptaków i ssaków morskich. Ta smukła ryba osiąga długość około 45 cm i żyje do 25 lat.
Stan zasobów
Śledź atlantycki jest jednym z najważniejszych gatunków ryb konsumpcyjnych na świecie. W niektórych regionach zasoby są w dobrej kondycji np. centralne stado bałtyckiego śledzia, stado w Morzu Irlandzkim i stado w północnych obszarach Atlantyku i Morzu Norweskim, podczas gdy inne populacje są uznane za nadmiernie eksploatowane, a ich liczebność jest bardzo niska np. stado w zachodniej części Morza Bałtyckiego. W ostatnich latach zasoby w wodach europejskich zmalały i obecnie istnieje zwiększone ryzyko ich przełowienia.
Wpływ połowów na środowisko
Narzędzia stosowane w połowach śledzia rzadko dotykają dna morskiego, w związku z tym, przyłowy są niskie, a wrażliwe siedliska przydenne pozostają nienaruszone. Niestety, w wielu przypadkach złowione śledzie są wyrzucane w całości do morza, w oczekiwaniu na bardziej opłacalne połowy (ta nielegalna procedura nazywana jest „high-grading”, czyli selekcja jakościowa). Wyrzucanie złowionych ryb z powrotem do morza jest zakazane w Unii Europejskiej na podstawie przepisów Wspólnej Polityki Rybołówstwa i tzw. “zakazu odrzutów” czyli obowiązku wyładunku całego połowu w porcie.
Zarządzanie
Stada śledzia występujące w wodach Unii Europejskiej podlegają zarządzaniu w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i corocznie są dla nich ustanawiane unijne limity połowowe. Ponadto bałtyckie stada śledzia poprzez Wieloletni plan zarządzania dla stad ryb dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim z 2016 roku. Część stad śledzia z Oceanu Atlantyckiego Unia Europejska dzieli z państwami przybrzeżnymi, m.in. z Norwegią. Dla tych stad ustanawiane umowy międzynarodowe określające poziom połowów.
